Nanko
Nanko.
Nanko, de Groninger. Dat wist ik bij de eerste ontmoeting in Rio niet. Maar het was al wel snel duidelijk, hij kwam uit Eenrum. Recht door zee en geen gelul. Alles goud mien jong. Later bleek dat we gemeenschappelijke kenissen hadden die nog steeds in de straat wonen waar Anne en Nanko ook woonden in de Stad.
Bij bevriende journalisten was Nanko allemaal bekend. Hij wist de voetballers en in hun kielzog de schrijvende pers te verleiden tot bezoek in zijn domein: de favela’s van Rio. Steevast kon hij op een bezoekje rekenen.
Hij had heel veel contacten in diverse lagen van de maatschappij. Dat leverde scheve gezichten en ook heel veel verhalen op. In de speciale samenleving op de hellingen van Rio wist hij zich door die contacten staande te houden. Soms met onconventionele middelen. Vaak met een groot hart en dito mond. De verhalen, de geruchten en de roddels vervlochten zich tot een speciaal verhaal.
Het was iemand die overal zijn gezicht liet zien. Overal opdraafde en ontelbare handen schudde. Van hoog geplaatste, tot verdachte personen en van jong tot oud. Dat ging met de rechter hand terwijl in de linkerhand steevast een glas zat (en nooit leeg).
Op bijenkomsten voor de Nederlanders in Rio was hij niet weg te denken. Vaak met Anne aan zijn zijde waren ze betrokken in organisatie, hand en spandiensten of als kok/kelner.
Een ongelooflijke inzet, een enorme betrokkenheid met de minder bedeelden, strijdend tegen onrecht en op de barricaden tegen de gevestigde orde. Altijd stond hij pal voor zijn jongen en meisjes. Vol overtuiging. Voor mij een voorbeeld (alle roddels ten spijt). Je kunt niet alleen goed doen maar je moet in het diepste wezen ook goed zijn. Dat je je op een andere manier staande moet zien te houden in een favela, in Zuid-Amerika, in Rio anders is dan op het Groningse platteland. Andere mores ook.
Yoko Ono schonk enige jarenterig tien mensen in de wereld - die bemiddelen in conflicten- en geweldssituaties - een pistoolvormig speldje. Van Buren was een van henI. In december 2007 werd hij in Groningen onderscheiden als Officier in de Orde van Oranje-Nassau. Beide onderscheidingen droeg hij met verve op de revers. Voor zijn werk kreeg hij in 2011 ook nog de de Desmond Tutu-prijs. De grootste prijs was voor hem een lach, een omhelzing een dankjewel van de vele vele kinderen die dankzij zijn initiatieven konden sporten en leren of naar een (zieken)huis konden.
Van Buuren woonde en werkte sinds eind jaren tachtig in Rio de Janeiro samen met zijn levensgezel Anne Keuning. Gisteren, zaterdag 14 februari, overleed hij in een ziekenhuis in Rio door een hartstilstand.
bewerking:
de artikelen in de NRC ter kennisgeving aangenomen.
dit is geen fabeltje maar waar verhaal.
Het was iemand die overal zijn gezicht liet zien. Overal opdraafde en ontelbare handen schudde. Van hoog geplaatste, tot verdachte personen en van jong tot oud. Dat ging met de rechter hand terwijl in de linkerhand steevast een glas zat (en nooit leeg).
Op bijenkomsten voor de Nederlanders in Rio was hij niet weg te denken. Vaak met Anne aan zijn zijde waren ze betrokken in organisatie, hand en spandiensten of als kok/kelner.
Een ongelooflijke inzet, een enorme betrokkenheid met de minder bedeelden, strijdend tegen onrecht en op de barricaden tegen de gevestigde orde. Altijd stond hij pal voor zijn jongen en meisjes. Vol overtuiging. Voor mij een voorbeeld (alle roddels ten spijt). Je kunt niet alleen goed doen maar je moet in het diepste wezen ook goed zijn. Dat je je op een andere manier staande moet zien te houden in een favela, in Zuid-Amerika, in Rio anders is dan op het Groningse platteland. Andere mores ook.
Yoko Ono schonk enige jarenterig tien mensen in de wereld - die bemiddelen in conflicten- en geweldssituaties - een pistoolvormig speldje. Van Buren was een van henI. In december 2007 werd hij in Groningen onderscheiden als Officier in de Orde van Oranje-Nassau. Beide onderscheidingen droeg hij met verve op de revers. Voor zijn werk kreeg hij in 2011 ook nog de de Desmond Tutu-prijs. De grootste prijs was voor hem een lach, een omhelzing een dankjewel van de vele vele kinderen die dankzij zijn initiatieven konden sporten en leren of naar een (zieken)huis konden.
Van Buuren woonde en werkte sinds eind jaren tachtig in Rio de Janeiro samen met zijn levensgezel Anne Keuning. Gisteren, zaterdag 14 februari, overleed hij in een ziekenhuis in Rio door een hartstilstand.
bewerking:
de artikelen in de NRC ter kennisgeving aangenomen.
dit is geen fabeltje maar waar verhaal.
Comments