kalender leeftijd

Het schaatsgevoel was er weer. Compleet met het joelen van ijs. Krakend en kruiend ijs. Prachtig. Koud ook met de snijdende oostenwind. Daarom kozen we voor de Weerribben. Minder kans op zand op het ijs en ook wat luwte door de bosschages en rietakkers.

Ik kwam mezelf tegen.
Hij glijden met windje mee was heerlijk.
Maar dan. Tegenwind. Of eigenlijk begon het al bij zijwind: Jochem reed in twee drie slagen bij me weg.
Ik bleef tussen de ijzers hangen. Pakte geen afzet. Prikte in het ijs. Reed op de punten.
Krabbelaars reed ik voorbij maar bij schaatsers kon ik niet aanpikken.
Vijftien jaar niet gereden. We gevoel van uit de heupen afzetten: valbeweging maken. Het lukte me niet. ik kwam mezelf tegen.

Op een mooi glij stuk dacht ik opeens: dit is zoals bij de eerste keer Oldamdtrit, maar ja dat is zo'n 40 jaar geleden. Wat zeg ik? Veertig jaar geleden.

Opeens voelde ik me een oude man. De kracht was weg gevloeid. Nu hier op het ijs werd het duidelijk. Alle momenten dat ik sport ben ik alleen.
Laatst sprong ik (57 lentes jong) nog even uit stand 1.80 ver maar dat was al stukken minder dan in Singapore met de jongens van Aspire in 2006 toen ik 2.40 sprong als 46 jarige.

Nu was er vergelijking vol op. Mijn billen voelden goed. Afentoe een wankele voetbeweging. Maar ik dacht ik schaats zo weg. Jammer joh, de power is weg en ik moet dus echt op techniek rijden. Het terugvinden van dat gevoel lukte niet 1-2-3.
Scheuvelloop'n daor leek het wel op. Loop'n op scheuvels. Maar met mijn ouderwetse Vikings was het meer prikslee-en.
Ik neem me voor: volgend seizoen regelmatig naar de kunstijsbaan op klapschaatsen....na een lesje met Frans.
Want ik ben nog geen 60+.

's middag reed ik nog even langs het kleine bos bij het Slochterdiep. De rood-groene vlag wapperde. Ijsclub Slochterbosch was los! ik herkende het geluksgevoel en voelde me weer jong. de kalenderleeftijd weer even vergeten....