wiekslag toen en nu

Reunie.
Het voelde een beetje als Sam en Moos uit de moppentrommel van Max Tailleur. Sam die meestal als aangever diende en Moos die dan met lach afrondde. Sam de goedaardige vriendelijke en bedachtzame Moos de opvlieger, de onberekenbare en fantast. Ik als Sam en Andre als Moos en je hebt plaatje ware het niet dat Moos er niet was. Maar daardoor (extra) werd gemist. Meer dan vijfentwintig jaar weg uit het Noorden, voel je dan even niet meer. Alles is weer als lang geleden.
“ Van welke Lent’n”? Dat vroegen de ouderen deze dag als eerste. De provincie Groningen kent een groot percentage Lentings maar de gemeente Slochteren spant de kroon. Dus had je Lenting kleine bos, Lenting aan de dijk, Lenting Slochter Oost, Lenting Noordbroeksterweg en ook Lenting tegen over de borg. In dat grijs gestucte dubbele huis, bij het postkantoor.
Of ze vroegen: Van wel bist doe d’r ain? Als ik dan:” Jan en Hilda”, had genoemd verscheen er direct een droef gezicht. “Och heden, joa dat was slim, een minne boudel” Ja, het was erg en veel minder kan het niet. De dood van mijn ouders (vader doodgereden op oudejaarsavond en mijn moeder vierenhalf jaar later gestorven aan kanker) leverde drie weeskinderen op in de leeftijd van 16-14-12 jaar en medelijden van de hele dorpsgemeenschap. Gelukkig spreken betrokken me nu, na deze lange tijd, aan en vertellen over hun belevenis van die tijd. De hulp in de huishouding, de oppas en ook een van de jongens die getuige was van het ongeluk van mijn vader.
“En wel bist doe den? ‘Kzug wel wat bekinst maor zolt nait waiten!” Gelukkig heeft iedereen een naamplaatje met schoolnummer en een kleur waardoor je een indicatie hebt van het geboortejaar. De lach van mijn moeder, de opgewektheid van mijn vader en het grandeur van mijn grootvader. Zo kan ik de complimenten wel samenvatten. Of “Ik dacht wie is dat in dat mooie pak en wat loopt hij jeugdig”, ik bloos als een leuke vrouw me aanspreekt. Een ontboezeming later in de middag van een stille aanbidster maakt het reunie gevoel compleet.
“Wat dust nou den?” Dat was de vraag die mij in de aanloop naar deze lagere schoolreunie het meest bezig hield. Wat zou er geworden zijn van de slimste van klas (iets van consultant) het rekenwonder (financieel manager, natuurlijk) het stille meisje (in de zorgsector) en al die anderen. Buschaffeur 2x, narcotica brigade, ambtenaar, monteur –diverse keren maar in verschillende richtingen- en huisvrouw. Velen wonen nog in de Woldstreek en een enkeling in het buitenland (Canada, VS, Zuid-Afrika en Australie hoorde ik langskomen). Nog steeds ben ik een sportief buitenbeentje binnen deze gemeenschap. Sport was ‘not done’ in de jaren zeventig binnen de vrijgemaakte kerk. Vaak plaatste meester Hoiting me dan ook op de bank tijdens de gymlessen in het piepkleine zaaltje of op het kleine grasveldje tussen de lagere en de kleuterschool.
“Gerard Lenting”, met uitgestoken hand komt iemand op je af. En je ziet maar een deeltje van een het verleden terug. Het is snel schakelen in je geheugen wat op deze dag makkelijk gaat en je denkt terug aan de dagen in de schoolbanken. Nu dus een oude kop bij een naam die nog steeds hoorde bij ‘toen’. We waren concurrenten, zegt hij. Hij is Sietse en waren beide verliefd op Geertje. Schoolbank punt NL bracht ons op het internet al viruteel samen en nu dus met een gezicht erbij.
Toen toen alles nog gewoon was en je niet beter wist dat het allemaal hoorde zoals het ging. Synodaal bij synodaal en dus ook ARP en kopen bij bakker De Boer, hervormd bij hervormd en dus CHU en lid van de ijsclub of Gereformeerd Vrijgemaakt, dus GPV en zat je op wat nu de Wiekslag heet. Bijna duizend mensen bij elkaar uit een tijdperk die ver is van mijn atletiekwereld maar toch ook weer dicht staat bij de islamitische samenleving van Qatar waar ik nu in zit. Een rijk gevoel om door alle belevenissen door de jaren heen de kleurscharkeringen (verschillen in leven en beleving) meer en meer te kunnen zien en waarderen.
Ik kan weer een hele tijd voort op de herinnering van deze dag met het gevoel van toen.