eerste week Penedo/Resende

We hebben na lang zoeken besloten om de trainingsstage dichtbij huis te houden. Mede ingegeven door het feit dat het onzeker is waar we bij terugkeer zullen trainen. Het is zoals altijd al een hele onderneming om dit te plannen maar in Brazilie is de logistiek een extra uitdaging. Hoewel ik heb ingezet op een scherpe planning lopen we direct al vertraging op omdat de manager zich heeft verslapen…. We gaan trainen op een militair opleidingsinstituut AMAN (iAcademia Militar das Agulhas Negras) in Resende maar verblijven in Penendo. Een klein toeristendorpje op 450 meter hoogte.

Penedo was settled by Finnish immigrants in 1929. The founder of the settlement, Toivo Uuskallio, came to the place with a small group of like-minded Finnish with the idea of building a community that would live in peace with nature and have a strict vegan diet.Eventually, he visited Fazenda Penedo, then owned by the Saint Benedict's Monastery. With 3,500 hectares, Fazenda Penedo was crisscrossed by fresh water springs and rivers that were distributed along several altitudes. He could use the large Casa Grande, the main house in the farm, to accommodate his group. Envisioning that the area would allow them to grow both European and tropical plants, Uuskallio was not aware that the former use of the farm as a coffee plantation had basically drained all the nutrients from the soil, and after the abolition of slavery the treeless land was used as pasture for cattle. Also voracious saúva ants were ready to eat anything in sight.In 1929, he purchased the property, and a second group of settlers arrived. After working on the land, they were finally able to plant corn, yams, bananas, flowers, and loofahs. By 1935, most settlers had their own individual houses.(bron: wikitravel) Bij de ingang van ons hotel hangt een bord en er staat een Braziliaans en een Fins vlagje bij. Als ik vraag wie er Fins praat is het antwoord: niemand. Maar het hotel heeft wel een echte hout gestookte sauna! We hebben zicht op een bergrug maar die ligt bijna iedere dag in de wolken. Er hangen continu heel veel lage wolken in dit deel en het gebied staat bekend om de regenval en watervallen. Aangezien er veel regen valt zijn de regenvallen ook goed op stoom. In het dorp hoor je op iedere plek bijna water stromen. Het hotel met de klok (vrij vertaald) heeft van alles: chalets, zwembadje, droge en natte sauna, vergaderruimten, en voldoende kamers met eenpersoonsbedden. Ook kan onze dietist adviseren bij de maaltijden. Prima plek. De baan is dichtbij slechts een kilometertje of 12 vanaf het hotel. Even via de snelweg naar het dorp verder op en dan naar de kazerne. Hier de gebruikelijke plichtplegingen: uitnodiging plus bevestiging , voorzien van de nodige stempels, laten zien, langs twee controle posten en dan bij de baan. Als we aankomen staat het gras meer dan twee kontjes hoog zelfs Braziliaanse konten, dus er moet snel gemaaid worden. De kussen liggen er ook niet. Gelukkig hebben we zelf materiaal meegenomen. Kapitein Elvis is ons ter wille maar meldt ook direct dat hij de komende twee weken op cursus is. Geen probleem op zich ware het niet dat de andere minder meewerken zoals we later merken. In Rio zijn alle atletiekbanen verdeeld over de diverse militaire geledingen en we zijn gewend aan de controles. Stoppen, identificeren, 30m doorrijden stoppen bij de barak: melden, stoppen bij de controlepost 40m verderop en dan nog een keer uitleggen bij de baan. Enzenz. We hebben dus nu het materiaal wel. Tijden geleden bij Chris Tammenga besteld en nu dus eindelijk klaar voor gebruik. Zo zijn we in het bezit van 800-700-600 grams speren en van ieder 5! Dat is meer dan welke club in Rio dan ook en ook meer dan de FARJ heeft. Voor wat het waard is. Dat is een vooruitgang en hier hebben ze prachtige UCS landingsmatrassen. Die zullen we dus gaan gebruiken. Ondertussen is ook Bruna gearriveerd. Een sprintster in het team. Als Diana aankomt verkennen we even samen dorp en dus ook het Finse kwartier.