IM Gert Velthuizen

Merkwaardig.

Ik schrijf het woord op maar heb eigenlijk merk-waardig in mijn hoofd. Een merkwaardig verschijnsel. Wat ik meer bedoel is als iets merk waardig is. Een merk op zichzelf. Net zoiets als maggi. Natuurlijk heb je de maggi plant maar de smaakversterker in het donkerbruine flesje is een merk geworden. Terwijl het helemaal niet echt (meer) naar de maggiplant smaakt. Heel merkwaardig.

Ik schreef het woord op wat het eerste bij me op kwam toen ik las dat Gert Velthuizen was overleden. Toen ik atletiekmedewerker was bij de oudste krant van Nederland, het Haarlems Dagblad, waren er bij de diverse lokale kranten in de regio een aantal merkwaardige mannen. Vaak waren het clubmensen en dat zette dan direct kwaad bloed bij de andere clubs die volgens hen te weinig in de krant kwamen. Zo moest ik verslag doen in de regio Kennemerland met de topclubs AV DEM Beverwijk en AV Haarlem. Maar in het verspreidingsgebied van de krant waren ook nog: AV De Spartaan uit Lisse en AV Haarlemmermeer uit Hoofddorp, Suomi uit Santpoort en KAV Holland Haarlem. Regelmatig kreeg ik van Jan van der Nat, hoofd sport, te horen dat ik weer een club ‘vergeten’ was in mijn 300mm stukje. Ik smeekte dan op mijn beurt om meer ruimte voor ‘mijn’ sport (wat ten koste zou gaan van ‘zijn’ amerikaanse’ sporten).

Bij wedstrijden kwam ik ook die andere medewerkers tegen. Het meest in het oog sprong Ed Siemensma, die voor het Nieuws van de Dag ook de Haarlemmermeer mee nam. De baard op sandalen, met pijp was een kleurrijk figuur die zich zelf dood reed tegen een overstekende koe. De zonderling van Rijn-Gouwe laat ik even links liggen en die van de Haagse Courant ook. Voor de Bollenstreek was er het Leidsch Dagblad. Een merkwaardig lispellende krullenbol die ik op de regionale wedstrijden -we scheelden een kleine twee jaar- tegen kwam als atleet van de Bataven. Stelde merkwaardige vragen maar wist ook wel wat meer van de atleten. Als atleet was het een kleurrijk figuur. Hij deed mee aan onderdelen die hij slechts in een rudimentaire vorm onder de knie had. Hij beheerste het vierpas ritme niet maar paste het op zijn geheel eigen wijze toe op de hoge horden. Gert Velthuizen. Gert was ook hartstochtelijk supporter van Leidse atleten die in Haarlem gingen trainen. Hij volgde als atletiek positivo de verrichtingen van eerst Ester Schouten en later Christoph Kempen, op de voet. 

In mijn beleving was Gert vooral een atleet voor de avondinstuif. Onder het motto: “Het is lekker weer! wat zal ik vanavond eens gaan doen”? Op een doordeweekse zomeravond op Pim Mulier of op een vrijdag in de Leidse Hout als er in het weekend slechts nationale wedstrijden op de kalender te vinden waren. Bij de thuiswedstrijden liep hij dan ook nog met materialen te sjouwen of stond in de kantine.

Terwijl ik zelf al lang gestopt was met wedstrijdatletiek (en ook als atletiekmedewerker) was Gert nog steeds actief als atleet met wedstrijdlicentie. Sterker nog met de veteranen wedstrijden leek Gert nog meer in zijn element. Als een soort van coachende sporter tussen de concurrentie. Nog steeds met die merkwaardige motoriek en met de kenmerkende humor.

Een atletiekhebber die wars van trends en noviteiten gewoon enthousiast was over de moeder der sporten en dat overal op zijn geheel eigen wijze uitdroeg binnen alle mogelijke geledingen. Een graag geziene gast binnen de atletiekwereld en binnen de wedstrijdatletiek in het bijzonder. Goed beschouwd was Gert een atletiekgek. Hij was merk waardig in mijn ogen. Zonder Gert geen atletiek. Een echte smaakmaker. 

Veel te vroeg overleden. Gert Velthuizen laat een vrouw en twee kinderen achter.