henk harm

Er kwam een vervanger voor de les judo. Meneer Boersma was ziek en de les zou worden overgenomen. Het was de baas van Naeuwelaarts die les zou geven. Niet de grote baas  en naamgever van de academie waar we de cios lessen hadden, maar zijn bedrijfsleider Henk Harm.

Jaap Nauwelaerts de Agé is een van de grondleggers voor de moderne budosporten in voornamelijk Nederland. Hij was mede-oprichter van de "Judo Bond Nederland" (1939), de "European Judo Union" (EJU, 1948) en de International Judo Federation (IJF) in 1951. Van de "European Judo Union" was hij de eerste vicepresident (1952-1957)en daarna ook de president (1957-1960). Zowel binnen als buiten deze organisaties heeft hij zich ingespannen voor de ontwikkeling en promotie van judo onder andere als eerste docent judo op het CIOS. Vlak na de Tweede Wereldoorlog richtte Jaap Nauwelaerts in Overveen ook een eigen sportschool op met oa. judo op het programma. Ter zijde: Deze sportschool is een van de oudste van Nederland. 

Twee illustere namen komen samen Nauwelaerts de Age en Wim Boersma. Boersma had een zeer succesvolle sportschool in Amersfoort. Beide hadden ook hoge graden de vechtsport. Zo was Wim Boersma (29 mei 1923 – 23 juni 2005) een Nederlandse top jiujitsuka en judoka. Hij was met een 9e dan jiujitsu (en een 8e dan judo) de hoogst gegradueerde jiujitsuka in Nederland.

Terwijl Jaap Nauwelaerts de Age Den Haag, 21 november 1917 – Bloemendaal, 6 mei 2016) de EJU onderscheiden met de zeer zelden vergeven negende dan in 2004 en het erevoorzitterschap van de EJU voor zijn verdiensten. Op 15 november 2008 werd hij door de JBN zelfs gepromoveerd tot de tiende dan.

Henk Harm nam dus de honneurs waar op de maandagochtend in 1979. Ik weet het nog als de dag van gisteren. We begonnen met een spelletje. Dus niet met het traditionele rondjes lopen en buikspieren maar een spelletje. Een Italiaans spelletje volgens Harm.

Hij stond voor de groep en keek ons schalks aan. Het hoofd een beetje scheef en met een knipoog noemde hij het spel “ Trappie nie op de bantie “. Tweetallen maken, judojas los en de band op mat.
Het hele judopak de judogi (gi): katoenen witte broek, een witte jas en een judoband. De broek is de zubon, de jas is de uwagi en de band wordt de obi genoemd. De obi mocht je niet raken. Door de tegenstander uit balans te trekken of te duwen moest je proberen de ander op de band te laten stappen. Henk Harm greep de gelegenheid ook gelijk aan om ons nog even te wijzen hoe je daarna de band weer om de uwagi moest doen. We hadden maar een paar mensen in de groep die wel een gejudood hadden. Leo Pietjouw was de bekendste. Maar ook Eric Vis Dieperinck en Sylvia Maas hadden al een gekleurde band.
Het volgende was op de mat. De een moest op handen en knieën zitten de ander moest hem proberen op de rug te krijgen. Henk demonstreerde dit in slow motion en met heel veel geluid alsof hij een bulldozer was. We lagen krom van het lachen.
Het staand judo kwam aan bod met, volgens onze inval leraar de ‘Ozodaargaatie’. Een werptechniek met het been hoog opzwaaien aan de buitenkant: o soto gari. De naam heb ik dankzij Henk Harm nooit meer vergeten.
Henk Harm leerde ik daarna kennen als collega in het docentencorps van CIOS Overveen als een gedegen vakman. Oog voor detail, goed in analyseren en altijd een grap. 
Ik las nu op LinkedIn, via Michael Kortekaas, dat hij is overleden. Een echte ciosser is niet meer. RIP Henk Harm.