een nieuwe engel is geboren: Ellen

IM 12-12-1960 Ellen van Gijsel-Cornelisse 30-7-2012 “voor een nieuwe engel” Het initiatief van Han Wit en Pieter van Dijk zou nooit succesvol zijn geweest zonder twee enthousiaste meiden.: Ellen en Linda. In het begin noemde ik Ellen een paar keer Nance maar dat bleek een achternaam te zijn, foutje bedankt. Ze waren beide in het begin danig onder de indruk van het tempo wat sommige op de baan lieten zien. Maar die snelle jongens waren bijna allemaal al weer afgehaakt terwijl zij stug door bleven gaan en zich ook keer op keer wisten te verbeteren. Deze inleiding zou met beelden ondersteund moeten worden. Het blije open gezicht. Grote ogen. Huppelend. Hippend als een vogeltje. Dansende paardenstaart. Afglijdende bril. Beslagen bril. Heldere lach. Met de steeds terugkerende zin: We gaan er voor en we kunnen het. Dat was Ellen. Was. De herinnering blijft, het lijf is overleden. De strijd tegen leukemie, het gevecht met en tegen de chemo was slopend. Kort en heftig. De eerste verontrustende berichten zijn nog maar van enkele weken terug. Ellen is moe, ze moet rusten, ze gaat naar de dokter en toen in een achtbaan vooral naar beneden met slechts korte momenten in opgaande lijn en hele korte stukjes stilstaan om stil te staan bij de situatie. Na een weekje ziek en bloedingen opgenomen in het ziekenhuis iets meer dan drie weken geleden. Achter het korte, bijna dribbelende loopje, zat een enorme drive. Lopen doe je dan wel grotendeels alleen maar beter is: je loopt wel met een leuke groep. Dat kon je wel aan Ellen overlaten. Lopen doe je voor je zelf maar beter is: je loopt voor een goed doel. Dat kon je wel aan Ellen overlaten. Lopen duurt dan wel lang maar beter is: voor en na verzamelen met z’n allen. Dat kon je wel aan Ellen overlaten. Dus ik maakte de trainingen, verzorgde de planning en zocht de evenementen uit maar de rest kon ik met een gerust hart aan Ellen overlaten. Soms reed ik (een stukje) met haar mee. Als ze naar Haarlem ging of naar huis. Zo leerde ik haar nog beter kennen. We werden vrienden: zo smokkelde ze mee naar binnen bij een HP feest en waren we op elkaars huwelijksfeest. Ruim twintig jaar na onze eerste ontmoeting hadden we een afspraak om te barbecueën bij Ellen en Mart. Wie wat mee moest nemen had Ellen natuurlijk geregeld en Mart deed de muziek. Ellen zou Ellen niet zijn als er dus ook naast de reeds uitgenodigde vrienden ook nog ‘mystery guests ’ waren. Het werd een gezellig samenzijn met Ellen als stralend middelpunt. Dat voelt als gisteren maar is bijna een jaar geleden. Toen haalden we ook momenten terug en stonden we ook weer even stil bij de dood van Ida. We namen ons voor om in ieder geval goed voor ons zelf te zorgen en te genieten van het leven. Lieve Ellen, zonder jou wordt het nooit meer het zelfde. Niet bij HP, niet bij het lopen en zeker niet voor alle HP-lopers. Ik denk dat iedereen die Ellen in gedachten heeft al bij haar op “bezoek” is geweest in gedachten. Of anders stonden we juichend aan de kant om je aan te moedigen. We strooiden bloemen om je lijdensweg te verlichten. We branden kaarsen om je in het licht te plaatsen. We dachten aan je om je steunen. Nu rest ons niet meer dan in ons zelf te zoeken naar een stukje Ellen. Dat stukje enthousiasme, dat stukje positieve, dat stukje extra wat jij altijd heb gegeven –tot op het laatste moment- aan ons. Dat stukje zullen we graag delen met iedereen. Met de dood van Ellen is er een nieuwe engel geboren.