1926 -2012 meneer van Drunen

Zo gemiddeld een keer per week denk ik aan Joop van Drunen. Dat schreef ik in toen ik werkte op Aspire in Qatar. Dat kwam omdat het sportinstituut haar voetbalvelden, buiten, zo’n vijf in getal, omgeven had door gewone lichtmasten en het daarnaast gelegen openbare speelveld met van die joekels van schijnwerpers, liet baden in het licht. Iedere dag gingen ze in de namiddag aan. Als was er geen speler meer te bekennen, de parkeerplaatsen leeg, de kleedkamers opgeruimd, branden ze nog! Ik had er zicht op want de velden liggen op steenworp afstand van het huis waar ik toen woonde. Als ik op het dakterras stond was het een prachtig gezicht: helder lichtkegels op strak omlijnd prachtig groen in een zandbak. Ik hoor iedere keer als ik van die lichtmasten zie de stem van Van Drunen. “Lenting jongeman weet je wat dat kost die lichten”. (Zijn stem ging hierbij van bulderend naar commando toon, om vervolgens met zachte stem te zeggen): ”De gemeente belde me vanochtend dat ze gisteravond aan waren, ik betaal me scheel. Dus geen lichten aan voor die anderhalve man en een paardenkop, dan train je maar in het licht van de kantine. (dan als terloops) Heb je wel goed afgesloten? want ik wil niet alles nalopen...... “ Moest ik dus weer in een schemergebied trainen met een kaarsje en dat terwijl het licht van de schijnwerpers op het honkbalveld bijna verblindend was (ik weet wel niet hoeveel kaarsjes/Watts/enz.). Dat was ‘meneer’ van Drunen ten voeten uit. Hij foeterde wat af maar liep ondertussen het vuur uit zijn sloffen voor ‘zijn’ club. In de geschiedenis van de top club HAV Haarlem (sinds 1968 AV Haarlem) zijn er een aantal momenten van belang die de invloed van Van Drunen duiden: • in 1951 werd gestart met een aparte juniorentraining. • in 1964 kreeg de club voor het eerst de beschikking over een sintelbaan. • in 1976 werd op deze accommodatie een kunststofbaan gelegd. • In 1981 werd er een krachtcentrum geopend. Joop drukte dus zijn stempel op DE atletiekclub uit Haarlem. Dat er andere clubs waren ontging menigeen, Atmodes en KAV Holland ten spijt. Of zoals hij als omroeper van dienst dan zei: “Vanuit deze positie gezien een overwinning voor de AV Haarlem”. Joop van Drunen start dus begin jaren vijftig met aparte juniorentrainingen en fungeert als trainer. Nooit gedacht zeker niet als ik hem jaren later in de begin jaren tachtig nog wel eens zie mee dribbelen met de warming up. Of als hij weer eens in een (te) korte broek mee gaat naar een jeugdinterland. Dit jaar heb ik voor me voor het eerst afgevraagd of ik nog wel een tennisbroek aan kon bij de trainingen. Ik zag de staken van ome Joop voor me en besloot tot een broek met de rand net boven de knie. Hij initieert ook dat, na de sintelbaan, Haarlem ook een kunststofbaan krijgt. En wel als een van de eerste clubs in Nederland (de eerste lag op Papendal) maar voor concurrent AAC onder andere. Hoewel hij goed met Ben Nusse overweg kon keken ze elkaar bij de competities niet aan. Dan waren V&LTC, AAC, Unitas de tegenstanders en pas na de wedstrijd stak hij ze weer een hand toe, Hij steekt naar verluidt eigen geld in en echt krachtcentrum naast de baan begin jaren tachtig waar later Yvonne van Gennip vaak zal trainen. Iedereen die in de jaren zeventig en tachtig aan atletiek als junior en een beetje presteerde kreeg te maken met de jeugdcommissie van de KNAU. Daar leerde iedereen de straffe hand van de voorzitter kennen.. Ofwel bij andere selecties, of bij de bekende vijf districtenontmoeting, of bij jeugdinterlands, of bij de nationale C jeugdkampen en natuurlijk bij de EJK’s en later ook WJK’s. Dat laatste was opmerkelijk want het correcte Nederlands: Hoog Haarlems met rollende r was de enige taal welke hij machtig was. Dus over de grens was het zwaar leunen op de talenknobbel van anderen. Joop had het beste met iedereen voor maar “zijn kinderen” want zo behandelde hij de jonge atleten konden dit niet altijd waarderen. Diverse jonge talenten kregen het met hem aan de stok en sommigen haakten mede daardoor af. Iedereen uit die tijd kent het stramien van verzamelen (veel te vroeg) de kledingpakketen (uit vervlogen tijden) maar ook begrippen als daar zijn Coupe Nationale Nederlanden en het Mars-team. Ik herinner me vooral: Luns. Altijd was er een moment dat Joop het woord nam met “Jongelui, even jullie aandacht...” Dan werd een spoorboekje van activiteiten door genomen met als vast onderdeel: lunch. Of het nu bonnen waren, pakketjes, of alleen het tijdstip, het maakte niet uit. “Dan komen we bij de luns”, uitgesproken met een vette S. “En denk er aan zonder lunsbon geen luns, geldt ook voor jou Lenting”. Dikwijls lag ik in de clinch met meneer van Drunen. Niet alleen in de tijd dat ik op de laatste woensdag van de maand mijn enveloppe met baar geld kreeg. Nee, vooral toen ik niet meer in dienst was bij de AV Joop. Joop was namelijk Haarlem: secretaris, wedstrijd-speaker, voorzitter, materiaal commissaris geen klus die hij niet klaarde. Maar net als in het bos onder de grote bomen groeit niks of alleen jonge scheuten die verstikt worden in de loop der jaren. Zoals in Varazdin waar ik een officieel protest moest opstellen omdat niemand van de begeleiding een formulier had en voldoende Engels sprak . Of in Thessaloníki waar ik het hosanna van de ploegleiding over een vijfde plek van Huybrechtse in de finale temperde (“ze had een medaille kunnen pakken” en “let op, horden komt nog”). Of de ontelbare keren discussies over limieten en procedures. (Met als klap op de vuurpijl vormbehoud op vijf onderdelen voortienkamper Rick Wassenaar op het NJK in Sittard). Maar op een keer in Lisse, staand aan het heb bij de Ter Specke Bokaal, riep hij-inmiddels in de zeventig- me bij zich. Na koetjes en kalfjes verpakte hij het ongeveer zo: je bent een eigenwijze klootzak en een goede trainer dus eigenlijk mag ik je wel. Daar was wel twintig jaar over heen gegaan en ik weet niet hoeveel keer "luns". Je hebt ontelbare mensen op de atletiekbaan (en niet alleen in Haarlem) laten zien hoe je atletiek in je hart had. Voor jou geen bier in de kantine, voor jou geen polonaise. Altijd ruim van te voren, altijd punctueel, altijd op de hoogte en niet te vergeten ook als laatste weg na het opruimen. Dan met je leren aktetas in de fietstas met je kenmerkende asymmetrische pedaaltred terug naar de Ramplaan. Dankjewel Joop. Iedere week denk ik een keer aan je niet alleen toen in Qatar maar ook nu aan de andere kant van de wereld in Brazilië (Want niemand is hier op tijd en bij de lunch is er bier….). AV Haarlem heeft haar boegbeeld verloren. De Haarlemse atletiek een voorvechter van de moeder der sporten. De KNAU een gepassioneerd lid. Rust zacht, meneer van Drunen.