stoel

Ik was al lang blij dat ik een potje kreeg. Eigenlijk was het meer een buisje. Wat was het geval? Ik moest voor een onderzoek ook mijn ontlasting inleveren: pies en poep / urine & faeces, om de een of andere reden stool genoemd in het Engels. Zeg  gewoon ‘Stoell’ met een uitgestreken smoel. 

Nou was ik al lang blij dat ik een potje kreeg en niet zelf op zoek moest naar een potje. Ik kreeg gelijk het retro-visioen dat ik met een pindakaas potje naar de dokter Speelman moest. En dat je poep ook nog op de pindakaas leek ook. Wat moest de assistente daar wel niet van denken? Nee, dus een buisje met een draaidop waar een lepeltje aan vast zat om de poep te scheppen en een potje met een pipetje voor de pies. Mooi. Het buisje met schroefdop zat in een plastic zak waar in  ook een vetvrij papiertje zat waar je op kon poepen. Kwestie van je hand op houden tussen je benen door manoeuvreren en dan met je andere hand het dopje met lepel hanteren om het in het buisje te doen. Ik dacht, toen dat in een keer lukte, dat het een eitje was. Maar nee. De plastic zak zou luchtdicht afgesloten moeten worden met een plakstrip, check. Op de achterzijde het formulier doen. Ik probeer aan een randje plastic te trekken, zonder resultaat. Ik voel aan de binnenkant, niks. Mijn betere helft doet het nog een keer: probeert het plastic uit elkaar te halen, trek aan het randje tot het bijna scheurt en doet het buisje maar gewoon met het papier in de zak. 

De mevrouw die het in ontvangst neemt kijkt me bevreemd aan als ze ziet dat het formulier, heeft u de datum ingevuld meneer? In de zak zit. Ze knipt het open en ik vraag waar het dan wel in moet. Nou gewoon hier, de trekt aan het randje plastic aan de achterzijde, nog een keer en schudt dan het geblondeerde hoofd. “Een mislukte”, mompelt ze. Ik glimlach en denk: een echte stoeldraaier ben ik dus niet.