Luiz
Luis in de pels.
Een luis in de pels, dat was Luis. Luis of Luiz is ook een veel voorkomende naam in Spaans en Portugees sprekende landen, dus ook in Zuid Amerika, waarvan de betekenis is: “beroemde krijger”.
Luiz Alberto de Oliveira was een van belangrijkste trainers in Brazilië. Maar een heel groot deel van zijn werkzame leven was hij buiten Brazilië op de atletiekbaan te vinden. Na zijn studie aan de Universiteit de São Carlos (São Paulo) zette hij de studie inspanningsfysiolgie voort in de verenigde staten van Amerika. Haalde een PhD in sportfysiologie en bleef daar dik tien jaar training geven van 1983 tot 1992 en werkte in die tijd met oa. Mary Decker.
Na een periode met wisselende standplaatsen kwam ik hem in Qatar tegen waar hij de nationale ploeg onder handen nam. Rechtzaken en een scheiding dwongen hem te kiezen voor geld. Wel op zijn manier en zo had Saoedi Arabië had het nakijken. Dus stond hij weer op de baan, met een te dikke buik, en zijn stopwatch in de aanslag. Altijd tijd voor een praatje en oprecht geïnteresseerd in atleten.
Hij ging daarna terug naar Brazilie om talenten op te leiden in de aanloop naar de Spelen van Rio de Janeiro. Overgehaald door de vigerende president en IAAF bestuurder Roberto Gesta de Melo die mij via Carlos ook binnen hengelde.
eigen fotoZo kwam ik, na Aspire, met hem te werken op het trainingscentrum van de Braziliaanse bond (CBAT) in Uberlandia, Mina Gerais. Niet in het epicentrum van de atletiek op dat moment: Sao Paulo (waar het bureau was, waar de rijke clubs zaten en ook de meeste wedstrijden) en ook niet die van het verleden Rio ( het bolwerk van sprinters en Luis' partner in crime: Lancetta) maar in het binnenland in de gouden driehoek van de landbouw en logistiek. Hier maakte ik kennis met zijn manier van werken. Hard werken, systematisch plannen en niet zeuren. Dag in dag uit. Alle tijden werden genoteerd naast de nauwkeurige doelen qua training in seconden. Harde tempo’s kregen hier een andere klank. Ik zag nooit eerder trainingstijden bij herhaling in één trainingseenheid van zo’n hoog niveau. Atleten werden als team ingezet om individuele deeltijden te halen. Hudson Santos was als oude vos aanwezig en moest ook dagelijks afzien, net zoals de piep jonge atleetjes van 16. De dames moesten net als de oud pupillen van Luis net zoals Maria Mutola, iedere dag aan de bak en met de bekende actieve pauzes tussen rustige tempo’s door zodat die na twee keer ‘pauze’ ook aanvoelden als wedstrijdtempo. Meerdere keren zette zijn zoon, Thiago, ‘ morgens al vroeg pilonnen uit voor de ademhalingsopdrachten: in -uit en adem vast over verschillende stukken. Op de baan, in het krachthok, op de weg en op de rode zandpaden in het park of tussen de velden ( ja de trainingen waren over heel Uberlandia verspreidt) overal klonk zijn fluitje en werden afstanden en pauzes geklokt door de baas zelf en genoteerd door de assistenten.
eigen foto GL
heuvel op met sleepgewicht: Eduardo Vasconcelos
Ik herkende ook wel iets van mezelf in hem. Als hij weer eens tekeer ging tegen autoriteiten. Of dat de bond het weer niet snapte. Dat hij weer op kwam voor zijn atleten en zichzelf wegcijferde sprak mij enorm aan. Ik snapte dan ook heel goed als dat uitgelegd werd als op de ego-tripperij van de luis in de pels van de CBAT. Grote mond afentoe maar ook een groot atletiek hart, grote woorden soms maar ook een klein hartje. Als er afentoe oud atleten langs kwamen zoals Zequinha Barbosa, Hudson Santos, Sanderlei Parrela of de Olympische held Joaquim Cruz zag ik meer dan genegenheid van beide kanten. Respect ook. Voor de prestaties van de ene kant en voor de coaching van de andere kant. Twee kanten van dezelfde medaille.
Met succesvolle atleten over de hele wereld: Mary Decker, Laetitiea Vriesde, Maria Mutola, Akemi Masuda maar ook David Krummenacker, Abdi Bile, Nicholas Wachiri, en James Kwalila waren er ook heel veel medailles.
In de tijd dat ik hem in Brazilie meemaakte stoomde Luis weer talenten klaar. Atleten die vanuit alle hoeken en gaten van het grote land naar het middelpunt van de middenafstand kwamen. In karige atletenverblijven, zonder toelages en ver van alle normale vertier kwamen ze onder zijn coaching tot grootse prestaties op NJK, SAJC, WYC en WJC: Anna-Paula Borges, Erika Lima Allissandra Auraujo, John Maykon, en Flavia de Lima o.a..
Dat hij weer terug ging naar Qatar was min of meer om de rekeningen te kunnen te betalen en voor zijn huidige vrouw Graze en hun jonge zoon Luizinho, een toekomst te garanderen. Dat hij daar zijn laatste adem uitblies na een turbulente covid 19 periode is zuur. Ik had hem graag nog een Olympisch podium gegund. Kort na de dood van de Qatari atleet Haroun neemt de atletiekwereld ook afscheid van een wereld coach uit Brazilie in Qatar. De beroemde krijger Luiz heeft rust.
RIP Luiz Alberto de Oliveira
http://luizdeoliveirathecoach.blogspot.com
https://en.wikipedia.org/wiki/Joaquim_Cruz
Comments