De rivier

Skopje 

 Ik liep langs een rivier.

Alweer in een buitenland en alweer langs een riviertje.

Lekker makkelijk: water aan dezelfde kant houden en gaan.

Nou ja het was geen gaan als in wandelen maar meer een drafje. Ik durf het geen hardlopen te noemen.

Te lang geen loopwerk gedaan en dan merk je dat die specifieke loop conditie weggesijpelt is.

Mijn voornemen om een halfuurte vol te maken, dus tot aan het centrum van Skopje, lukte niet helemaal. Dat kwam deels omdat ik bezig was met andere dingen.

Atletiek collega’s die ik hoog heb zitten, zitten in de penarie. Zijn aan de schandpaal genageld. Publiekelijk te kijk gezet. Met valse beschuldigingen. Ik bedoel dus vals in de zin van laag bij de gronds.

Anoniem ook. Maar de namen laten zich makkelijk raden. De motieven zijn minder duidelijk.

Afgunst, jaloezie of iemand niet het beste gunnen. 

Min of meer ook geframed. Een hele berg aan halve waarheden die worden gebracht als resultaat van onderzoeken. Meerdere getuigen die een gekleurde werkelijkheid laten zien: hun perceptie van de werkelijkheid geven. Dus zonder een toets methode. 

Ik had er de tijd voor om er over na te denken. Mijn tempo lag namelijk laag. Gelukkig hielpen de zon en de frisse wind dat mijn kop ging gloeien en het zweet zich makkelijk mengde met de tranen.

Verdrietig vanweg het feit dat mijn vrienden hun ziel en zaligheid in mijn geliefde sport hebben gestoken, prachtige resultaten hebben behaald maar daarbij ook mensen voor het hoofd hebben gestoten, dingen hebben gezegd op een manier dat anderen daar aanstoot aan hebben genomen. Natuurlijk. Hun manier van aanpak als autoritair, hautain of denigrerend is ervaren. Ze hebben een grens overschreden bij de ontvanger van de boodschap. Gecompliceerde materie al met al.

Ik mag dan uit de atletiek zijn, de atletiek zit nog altijd in me.

Ondertussen kabbelt het water verder en verdwijnt in een donkere stroom