Meer dan 7000 beveiligingsmensen............
............
Dat berichtje had ik in de krant al een keer zien staan maar ik was even vergeten dat het ging om een speciale groep geselecteerd uit: het leger, geheime politie en gewone politie-diensten plus de top van alle andere geuniformeerden.
Tel daarbij dat, ook dit realiseerde ik me pas veel later, van de jongens die we weggestuurd hebben van Aspire er drie bij de politie zitten. En deze jongens hadden wel een beetje talent maar scoorden dik onvoldoende op school en hadden ook wat orde problemen.
Hoewel ik op een steenworp afstand van de beveiligde “ Aspire Zone” woon kost het me enige moeite om binnen de afrastering te komen. De ingang die het dichtst bij mijn huis ligt is namelijk alleen voor auto’s en uitgaand verkeer. Dus wandel ik dik een kwartier naar de ingang op de grote parkeerplaats waar iedereen die op het terrein werkt naar binnen moet.
Ik laat mijn accreditatie zien en plaats mijn rugzak op de band, doe mijn mobiel in het bakje, loop door het detectiepoortje en pak mijn rugzak weer op. Net als de afgelopen week. Even openmaken, controle! Mijn fotoapparatuur mag er niet in. Ik vraag naar de dienstdoende commandant. Hij zit buiten op de parkeerplaats in een gloednieuwe rode jeep. “Salaamaleikum”, groet ik vriendelijk zonder ochtendhumeur, en geef hem een hand. Nee, het is een misverstand. Gisteren was er een grote repetitie, zeer geheim ook, maar nu is het weer vrijgegeven, geen probleem. Shukran, dankjewel mompel ik.
Ik herhaal de eerdere procedure van de beveiliging en krijg gezelschap van twee collega’s. We lopen naar de grote indoorhal en komen bij de tweede beveiligingszone.
Sorry, no photocamera. Maar waarom niet? Vraag ik met een onschuldig gezicht. Orders. Maar bij de eerste controle werd gezegd dat er nu nieuwe orders zijn. Nee, geen camera mee naar binnen. Ik zie geen mededelingen waar dat op staat zeg ik. Nee. Of ik mijn camera maar af wil geven. Wat is dan het systeem is er een kluis of een bonnetje? Nee, geen camera mee, nee geen bonnetje. Ik bedenk een list. Deze camera is erg duur ik kan niet zomaar 2000 euro aanspullen hier op tafel laten liggen. How much? Vraagt de beambte. Zijn colbertje spant om zijn middel en zijn zo op het oog te grote schoenen steken plomp onder de donkere broek naar voren. Hij kijkt me dwingend van onder de borstelige wenkbrauwen aan en grijpt naar de grote opzetzak op zijn cargo-pant. Vist er een dikke rol biljetten uit en pelt 8000 Ryal af. Ik kijk beduusd en Uwe mijn Duitse collega, zijn mond zakt open van verbazing. Ik krabbel mijn naam en telefoonnummer op een geel post-it papiertje en ga naar mijn werkplek.
Direct na de training krijg ik een telefoontje: of ik mijn camera op wil halen. Ik ruil zijn geld voor mijn camera en ga op de terugweg, met onze accommodatiemanager, langs de beveiliging om te horen dat de commandant mijn verhaal wil horen. Dit duurt even watn alles moet vertaald worden in het Arabisch. Al snel wordt duidelijk dat ze op hun strepen staan. Want het zijn hooggeplaatste politiemensen die nu met een veilighedsjasje aan lopen zonder insignes. Ik ga ontbijten. Opnieuw telefoon of ik nog even bij de commandant wil komen. De betreffende agent bij de poort heeft een klacht ingediend en wil met naar het politiebureau voor een procesverbaal. Belediging van een ambtenaar in functie, niet opvolgen van bevelen en onbetamelijk gedrag zover versta ik de vertaalde boodschap die zo’n kwartier duurt. Daarna komt de agent zelf met een geschreven versie en doet deze nog een keer uit de doeken. Ik denk ondertussen aan de vele verhalen over de slechte omstandigheden in de cellen op het Arbisch schiereiland. En met name aan de Nederlandse voetbalcoach die vorige week in het gevang werd gegooid met een aanklacht die hij achteraf hoorde en die van geen kant klopte. Ik mag mijn zegje ook nog een keer doen maar mijn versie wijkt af van die van de agent. De commandant kijkt me met een scheef lachje aan en zegt dat ik mijn verontschuldigingen met maken en goed moet begrijpen dat ze er alleen maar zijn voor onze veiligheid.
Ik maak er een mooi verhal van en wil ook de agent de hand schudden, die verdwijnt met goed gevoel voor theather zonder mijn hand te accepteren. Ik kijk opnieuw naar de commandant. “No, now everything’s is ok”, ik kan gaan en graag de volledige medewerking de volgende keer. Thanks for patience and cooperation in this. Maybe next time I can take I picture of you guys. Hij lacht. Ik kan met het zweet in de handen naar een vergadering die ondertussen zonder mij begonnen is.
Dat berichtje had ik in de krant al een keer zien staan maar ik was even vergeten dat het ging om een speciale groep geselecteerd uit: het leger, geheime politie en gewone politie-diensten plus de top van alle andere geuniformeerden.
Tel daarbij dat, ook dit realiseerde ik me pas veel later, van de jongens die we weggestuurd hebben van Aspire er drie bij de politie zitten. En deze jongens hadden wel een beetje talent maar scoorden dik onvoldoende op school en hadden ook wat orde problemen.
Hoewel ik op een steenworp afstand van de beveiligde “ Aspire Zone” woon kost het me enige moeite om binnen de afrastering te komen. De ingang die het dichtst bij mijn huis ligt is namelijk alleen voor auto’s en uitgaand verkeer. Dus wandel ik dik een kwartier naar de ingang op de grote parkeerplaats waar iedereen die op het terrein werkt naar binnen moet.
Ik laat mijn accreditatie zien en plaats mijn rugzak op de band, doe mijn mobiel in het bakje, loop door het detectiepoortje en pak mijn rugzak weer op. Net als de afgelopen week. Even openmaken, controle! Mijn fotoapparatuur mag er niet in. Ik vraag naar de dienstdoende commandant. Hij zit buiten op de parkeerplaats in een gloednieuwe rode jeep. “Salaamaleikum”, groet ik vriendelijk zonder ochtendhumeur, en geef hem een hand. Nee, het is een misverstand. Gisteren was er een grote repetitie, zeer geheim ook, maar nu is het weer vrijgegeven, geen probleem. Shukran, dankjewel mompel ik.
Ik herhaal de eerdere procedure van de beveiliging en krijg gezelschap van twee collega’s. We lopen naar de grote indoorhal en komen bij de tweede beveiligingszone.
Sorry, no photocamera. Maar waarom niet? Vraag ik met een onschuldig gezicht. Orders. Maar bij de eerste controle werd gezegd dat er nu nieuwe orders zijn. Nee, geen camera mee naar binnen. Ik zie geen mededelingen waar dat op staat zeg ik. Nee. Of ik mijn camera maar af wil geven. Wat is dan het systeem is er een kluis of een bonnetje? Nee, geen camera mee, nee geen bonnetje. Ik bedenk een list. Deze camera is erg duur ik kan niet zomaar 2000 euro aanspullen hier op tafel laten liggen. How much? Vraagt de beambte. Zijn colbertje spant om zijn middel en zijn zo op het oog te grote schoenen steken plomp onder de donkere broek naar voren. Hij kijkt me dwingend van onder de borstelige wenkbrauwen aan en grijpt naar de grote opzetzak op zijn cargo-pant. Vist er een dikke rol biljetten uit en pelt 8000 Ryal af. Ik kijk beduusd en Uwe mijn Duitse collega, zijn mond zakt open van verbazing. Ik krabbel mijn naam en telefoonnummer op een geel post-it papiertje en ga naar mijn werkplek.
Direct na de training krijg ik een telefoontje: of ik mijn camera op wil halen. Ik ruil zijn geld voor mijn camera en ga op de terugweg, met onze accommodatiemanager, langs de beveiliging om te horen dat de commandant mijn verhaal wil horen. Dit duurt even watn alles moet vertaald worden in het Arabisch. Al snel wordt duidelijk dat ze op hun strepen staan. Want het zijn hooggeplaatste politiemensen die nu met een veilighedsjasje aan lopen zonder insignes. Ik ga ontbijten. Opnieuw telefoon of ik nog even bij de commandant wil komen. De betreffende agent bij de poort heeft een klacht ingediend en wil met naar het politiebureau voor een procesverbaal. Belediging van een ambtenaar in functie, niet opvolgen van bevelen en onbetamelijk gedrag zover versta ik de vertaalde boodschap die zo’n kwartier duurt. Daarna komt de agent zelf met een geschreven versie en doet deze nog een keer uit de doeken. Ik denk ondertussen aan de vele verhalen over de slechte omstandigheden in de cellen op het Arbisch schiereiland. En met name aan de Nederlandse voetbalcoach die vorige week in het gevang werd gegooid met een aanklacht die hij achteraf hoorde en die van geen kant klopte. Ik mag mijn zegje ook nog een keer doen maar mijn versie wijkt af van die van de agent. De commandant kijkt me met een scheef lachje aan en zegt dat ik mijn verontschuldigingen met maken en goed moet begrijpen dat ze er alleen maar zijn voor onze veiligheid.
Ik maak er een mooi verhal van en wil ook de agent de hand schudden, die verdwijnt met goed gevoel voor theather zonder mijn hand te accepteren. Ik kijk opnieuw naar de commandant. “No, now everything’s is ok”, ik kan gaan en graag de volledige medewerking de volgende keer. Thanks for patience and cooperation in this. Maybe next time I can take I picture of you guys. Hij lacht. Ik kan met het zweet in de handen naar een vergadering die ondertussen zonder mij begonnen is.
Comments