durfal

De laatste avond van een vakantie periode. Dat zijn grote woorden voor een paar dagen aan het eind van het jaar zonder dat het werk het dagelijkse ritme dicteert en er vrienden op bezoek zijn. Van die tijd dus samen de laatste zonnestralen van de zondag opvangen. Op het strand aan de Copacabana.

Nadat eerst nog een echtelijke twist is gepasseerd drinken we op de boulevard een biertje. We zitten naast elkaar op de stenen rand, voeten in het zand en voor ons kabbelt het water. Het bier is koel en wij zijn ook bekoeld als er opeens, rechts van me, een dame naast me komt zitten.


“ Hallo”

Ik kijk opzij. Een onbekende. Gebruinde blanke huid, strandjurk, met een bijpassende schoudertas en daarboven een open gezicht, ik knik haar toe en zeg ook hallo.

“ Lekker biertje”

Terwijl de woorden mij bereiken is ook haar hand al vlak bij mijn blikje. Ik werp een blik opij, Diana kijkt me vragend aan. Ik haal mijn biertje wat meer naar me toe en kijk haar daarbij in de ogen.

“Ach, een slokje maar”

Het is een dame, een verzorgde vrouw, schone handen en nette kleding. Tsja. Ik verontschuldig me en zeg dat ik haar niet ken en dus ook mijn bier niet met haar deel. De bruine ogen knipperen niet en alleen haar lippen trekken wat strak.


“ Echt niet?”

Nee, waarom zou ik bier met je delen als ik je niet ken en ik hier rustig met mijn vrouw zit te genieten, denk ik. “ Goedenavond”, en ik neem een slokje, ze staat weer op.


“ Desculpa meu corracao”, zegt ze nog.


“Wie was dat nou”? vraagt Diana als we haar nakijken.
“ Geen idee”, zeg ik

Wij kijken over zee en moeten allebei onbedaarlijk lachen.
100% Itaipava bier. 

Je moet maar durven.