geweldig optreden SCB

op de foto van Jaap Hartenhof de set list

de motoriek van de zanger deed denken aan Ian Dury

de sologitaarist beet op het puntje van zijn tong

de slaggitaar stampte met zijn voet

de basgitarist stak zijn sikje op de maat naar voren

de drumster tikte strak af

de nummers denderden door

de melodien meeslepend 

of zoals in de Simplon aankondiging stond

"De godfathers van de Nederlandse indie hebben het allemaal nog: songs, sound en soul. De stronteigenwijze Amsterdammers van Scram C Baby zijn na acht jaar terug met een nieuwe plaat. De gekte en speelsheid zijn er nog steeds, maar worden in strakke banen geleid. Deze keer heeft de band net zo lang muziek en ruzie gemaakt tot twaalf uitverkoren songs konden worden samengeperst tot één brok graniet"......

of zoals Menno pot schreef voor de VK

"Tussen 1993 en 2010 waren er zeven studioalbums, maar na het sterke Slow Mirror, Wicked Chair (2010) werd het stil rond Scram C Baby, aanvankelijk omdat de relatie tussen frontman John Cees Smit en drummer Marit de Loos uitging en daarna, tja, weten wij veel.
Bestond hij nog wel, die onstuimige, ongrijpbare rock-’n-rollband uit Amsterdam, bekend om zijn explosieve optredens en korte, venijnige rockprojectielen?
Jazeker, SCB is terug. De hele 2010-bezetting doet mee, maar die vindt zichzelf op Give Us A Kiss wel totaal opnieuw uit. Gebleven zijn de intensiteit en de ongrijpbaarheid, maar er is hoorbaar langer geschaafd: dit zijn geen adhd-schetsen meer, deze songs zijn áf. En wat zijn ze geweldig vastgelegd; nooit eerder klonk SCB zo goed.
De broeiende, dEUS-achtige single Elephant lijkt in niets op het uitbundig rockende Arrested By Love of Treehouse, die op hun beurt weer niets gemeen hebben met het prachtig bedachtzame Throw Me To The Kids. Eén ding hebben ze gemeen: Scram C Baby heeft de rust in de kop gevonden om de liedjes echt uit te werken.
Give Us A Kiss is geen rauwe fragmentatiebom van een cultbandje, maar een dijk van een rockalbum van een gitaarband die nog veel beter blijkt te zijn dan we altijd al dachten. Verbijsterend...."