het nieuwe oude lijf

Het kon eigenlijk niet; te koud, maar geen long-tight in de tas, dus dan maar in de korte broek. De voorjaarszon scheen en de wind kwam uit de noordoost-hoek. Ik koos voor eerst wind mee op het simpele parcours: van brug naar brug over het betonpad, recht toe recht aan, en via het oude dijkje meanderend met het Hoornsediep, terug naar kantoor met de zon in het gezicht.
Er klemde zich een steentje in het profiel van mijn zool. Ik sleepte mijn voet even extra traag over het beton. Toen gebeurde het.
Wit vel lubberde bij het bovenbeen aan de onderkant naar de knie en verkreukelt perkament verscheen op mijn onderbenen. Geen kippenvel.
Het wit liet onbarmhartig het nieuwe oude lijf zien. Zoals de bruine huid bij bodybuilders de spierdefinitie beter uit laat komen zo was dit wit als een reflector bij de mode fotograaf.
Het steentje schoot los. Maar ik liep tegen een mentale muur.

Nog steeds kan ik niet wennen aan het buikje.
Welk buikje joh?  Jij bent toch niet dik? zeggen ze dan. Nou ik zie het wel. Zelfs in de schaduw op het frisse groen. De dunne beentjes en het bolle buikje. Geen gezicht eigenlijk.

Het loopje duurde een eeuwigheid. Voor mijn gevoel dan. Het gevoel zelf had al een optater gekregen maar nu tikte de klok door en door tot er geen einde aankwam.

Ik dacht er aan toen ik op stille zaterdag, op het bijna verlaten recreatiepark, het terras schrobde. In mijn witte blote lijf. Met witte beentjes onder de blauwe korte broek. Daarboven de witte bolle buik. Geen gezicht. Ik heb steeds met mijn rug naar de reflectie gestaan. Aan het eind waren de schouders rood en mijn voorhoofd ook. De rest van het oude lijf was akelig wit. Geen opstanding van een wit lijk zo vlak voor Pasen.

Denk dat ik dat maar zo laat.
Of nog een tattoo op de binnenkant bovenarm?
Ik weet al wat de man gaat zeggen.
Zou je dat wel doen?
Maar ja dan is er wel iets nieuws op het oude lijf.