boekou
“Gerard, die koeien willen de weg op!” Karin staat wild gebarend op de weg, als Diana en ik net aan een avondwandeling zijn begonnen, een van de blaarkoppen staat in de tuin van Gert van Akkeren. Tenminste tot voor kort. Gert is verhuisd en een jong gezin is aan het verbouwen. Als ik de vaars, zo te zien, onder het draad heb geleid komt de nieuwe bewoonster naar buiten en vraag of ik van het beheer ben. Op dat moment stopt er een auto op de Hoornsedijk en de beheerder stapt uit. Ik laat het aan hem over.
“ De palen staan te wijd en er is geen prik”, zeg ik in het voorbij gaan nog.
Ik moet denken aan de boerderijen uit mijn jeugd. Boerderij van de Haan in ’t Lutjebos, boer van der Veen bij de Borg, en boer Holthuis op Denemarken. Dus deed ik net snel even met een grasspriet op het schrikdraad controle over er wel spanning was. Ik voelde geen tinteling en waarschijnlijk lag de draad op de grond. Ergens langs de kant of was de prikklok uit.
In mijn hoofd hoor ik Frankie Laine:
Het intro van Rawhide, over een groep van zo’n twintig veedrijver, werd gezongen door Laine. Altijd was er een kudde op drift, renden er koeien door stofwolken en was er wel ruzie. Lang voor zijn filmcarrière begon was acteur Clint Eastwood hierin voor het eerst in zijn bekendste gedaante als cowboy te zien.
Nu was er maar een koe nieuwsgierig geweest maar even later rennen de al bokkend door de wei. De beheerder zet ze maar in een andere wei, want het schrikdraad bij het landje naast van Akkeren doet zijn werk niet.
Boekou, koi’n, bol zijn de Groningse woorden die met Rawhide mee deinen in mijn gedachten. Achter ‘de koi’n de jirre en mizze door de vlakke group’ duwen bij boer de Haan. Of met ‘koare misbult’ op rijden als ik op Denemarken was.
“ Ik vuil niks”, zei boer Holtlhuis . Hij veegde de handen nog een keer extra droog aan de overall en stapte op zijn klompen dicht naar het draad. Pakte met zijn rechterhand de draad vast, zakte op zijn knie en drukte de linkerhand op het gras. Keek met een schuin oog naar mij: “geef me eens een hand”. Ik pakte de eeltige hand vast een kreeg een klabatse van heb ik jou daar. (Toen wist ik nog niet dat ik extra gevoelig ben voor stroom. Dat ontdekte ik later bij de fysiotherapeut die elektroden op me plakte.) Hij lachte schaterend en trok zijn pet recht. Het was echt killen door mijn hand en arm…..maar ik was er weer ingetrapt. Net als die keer met het africhelen (omheinen) en die keer dat de kudde was losgebroken en langs het zijkanaaltjevan het Slochterdiep richting de Kromte liepen.
Het inslaan van de houten palen was een leuke oefening voor de kop van Jut geweest als ik de attractie van de kermis had gekend. Nu was het gewoon een zware handeling met de grote mokerhamer. Ik werd er wel sterk op de boerderij want het kruien met de grote kruiwagens was een aanslag op alle spieren. Het gevaarte met bietenloof, met strobalen, of met mest ergens naar toe brengen leverde bijna altijd ‘swait op de rogge’.
Karin is met haar vriendinnen (Ingrid en Ineke) al weer terug op de Manniewiek als Diana en ik bij de molen aan de praat komen met de man die een soort van open Malle Pietje opslag heeft aan het fietspad. Hij is blij met lage wal aanpassing zonder beschoeing maar met lage stenen. Hoeft hij niet zijn honden uit het meer te vissen of zelf te water om ze er uit te tillen. Hij is ook blij met de dieren die weer de graslanden kort houden. De paarden en de blaarkoppen.
Toch vreemd hoe een paar koeien je zo ver in de tijd terug kunnen werpen.
Plus het feit dat je dan ook direct weer in het Grunnegs denkt.
foto Ingrid Bolhuis
“ De palen staan te wijd en er is geen prik”, zeg ik in het voorbij gaan nog.
Ik moet denken aan de boerderijen uit mijn jeugd. Boerderij van de Haan in ’t Lutjebos, boer van der Veen bij de Borg, en boer Holthuis op Denemarken. Dus deed ik net snel even met een grasspriet op het schrikdraad controle over er wel spanning was. Ik voelde geen tinteling en waarschijnlijk lag de draad op de grond. Ergens langs de kant of was de prikklok uit.
In mijn hoofd hoor ik Frankie Laine:
Move 'em on, head 'em up
Head 'em up, move 'em on
Move 'em on, head 'em up,
Rawhide
Het intro van Rawhide, over een groep van zo’n twintig veedrijver, werd gezongen door Laine. Altijd was er een kudde op drift, renden er koeien door stofwolken en was er wel ruzie. Lang voor zijn filmcarrière begon was acteur Clint Eastwood hierin voor het eerst in zijn bekendste gedaante als cowboy te zien.
Nu was er maar een koe nieuwsgierig geweest maar even later rennen de al bokkend door de wei. De beheerder zet ze maar in een andere wei, want het schrikdraad bij het landje naast van Akkeren doet zijn werk niet.
Boekou, koi’n, bol zijn de Groningse woorden die met Rawhide mee deinen in mijn gedachten. Achter ‘de koi’n de jirre en mizze door de vlakke group’ duwen bij boer de Haan. Of met ‘koare misbult’ op rijden als ik op Denemarken was.
“ Ik vuil niks”, zei boer Holtlhuis . Hij veegde de handen nog een keer extra droog aan de overall en stapte op zijn klompen dicht naar het draad. Pakte met zijn rechterhand de draad vast, zakte op zijn knie en drukte de linkerhand op het gras. Keek met een schuin oog naar mij: “geef me eens een hand”. Ik pakte de eeltige hand vast een kreeg een klabatse van heb ik jou daar. (Toen wist ik nog niet dat ik extra gevoelig ben voor stroom. Dat ontdekte ik later bij de fysiotherapeut die elektroden op me plakte.) Hij lachte schaterend en trok zijn pet recht. Het was echt killen door mijn hand en arm…..maar ik was er weer ingetrapt. Net als die keer met het africhelen (omheinen) en die keer dat de kudde was losgebroken en langs het zijkanaaltjevan het Slochterdiep richting de Kromte liepen.
Het inslaan van de houten palen was een leuke oefening voor de kop van Jut geweest als ik de attractie van de kermis had gekend. Nu was het gewoon een zware handeling met de grote mokerhamer. Ik werd er wel sterk op de boerderij want het kruien met de grote kruiwagens was een aanslag op alle spieren. Het gevaarte met bietenloof, met strobalen, of met mest ergens naar toe brengen leverde bijna altijd ‘swait op de rogge’.
Karin is met haar vriendinnen (Ingrid en Ineke) al weer terug op de Manniewiek als Diana en ik bij de molen aan de praat komen met de man die een soort van open Malle Pietje opslag heeft aan het fietspad. Hij is blij met lage wal aanpassing zonder beschoeing maar met lage stenen. Hoeft hij niet zijn honden uit het meer te vissen of zelf te water om ze er uit te tillen. Hij is ook blij met de dieren die weer de graslanden kort houden. De paarden en de blaarkoppen.
Toch vreemd hoe een paar koeien je zo ver in de tijd terug kunnen werpen.
Plus het feit dat je dan ook direct weer in het Grunnegs denkt.
Keep rollin', rollin', rollin'
Though the streams are swollen
Keep them dogies rollin', rawhide
Through rain and wind and weather
Hell bent for leather
Wishin' my gal was by my side
All the things I'm missin'
Good vittles, love and kissin'
Are waiting at the end of my ride
foto Ingrid Bolhuis
Comments