In het echt en live

we gaan het meemaken

met z'n drieën 

naar EM2

De kaartjes in een opwelling snel besteld, nog een paar kaartjes stond er op de site van Inge, dus snel schakelen en betalen en de kaartjes met QR code en streepjescode per mail binnen.

Als we net voor half acht binnen komen is er een vriendelijke dame die mij naar de kaartjes vraagt, ik tover de telefoon te voorschijn,  ze glimlacht en zegt ok. Ze legt de route uit, waar we kunnen bestellen en omdat we niet willen eten (ik had thuis een maaltijd met zalm, gebakken rijst en courgette gemaakt)

mogen we in de zaal plaats nemen.

De PA waar ik meestal voor ga staan, is niet te vinden dus gaan we mooi voor aan zitten Diana en ik bij een tafeltje voor twee en Geertje in haar eentje ook bij een tafeltje voor twee maar we hebben de vriendelijke dame bij de ingang beloofd om niet te gaan slepen met stoelen. Bij toerbeurt zitten we uiteindelijk met z'n tweeën. 

Het is even wennen. Iedereen zit. Eet en praat. En de band speelt. Zoals altijd Inge in het wit en energiek hupsend. Maar de vonk springt minder over dan in een dampende en kolkende warme menigte die staat.

Laat staan ook pizza eet.

De geluidstechnicus heeft wat schuifjes dicht staan en dus is de eerste set niet helemaal goed te volgen. Na de pauze zien we een sjofele jongeman met een i-pad op het tafeltje naast ons driftig panelen swipen en schuifjes openen. 

Het geluid staat nu goed en de nummers volgen elkaar lekker op. Mooi Nederlands talig zwaarmoedig nummertje en ook de Blondie achtige sound van de laatste CD doet het goed. De afsluiter is de nieuwe hit in wording waar ze ook mee opende: The oceans never ends.

Geslaagd optreden toch wel.

Lekker ook weer live muziek.

Dat beaamt ook de gitarist als ik hem bij de bar nog even aanspreek. Ze hadden er zin in. Wij ook. Dat paste dus goed in EM2.