Reisje

 

Reisje.

 

Reizen in coronatijd vraag een lenige geest. Plannen die in kannen en kruiken leken, kunnen zo de ijskast in of zijn opeens over de datum. Diana en ik hadden zo al een aantal plannetjes bekokstoofd. 

Deze keer deden we het anders. Ik zou de vakantiedagen opsparen en dan zouden we pas beslissen wat we samen zouden gaan doen aan het eind van December. Ik bekeek de mogelijkheden en liep keer op keer vast op lange overstap tijden. Of het nou via Doha of Dubai via Sao Paulo ging het maakte niks uit met via Schiphol. 

Dat was uiteindelijk de uitkomst: via Nederland. Dan betaalde de baas mijn ticket van en naar ‘huis’. Door wat gedoe op het werk en de administratieve handelingen om in-en uitreis vergunningen te krijgen was mijn ticket “opeens” zoveel gestegen dat het bijna driemaal de normaal prijs was. Je moet er wat voor over hebben.

Goed. Voor vijf uur de Uber besteld en die stond er al om tien voor vijf in de ochtend. Ruim op tijd op de internationale luchthaven dus. Dankjewel l Habibi.  De gewone procedure: PCR test en vaccinaties laten zien en ik mocht mee met Saudia air naar Amsterdam. Op Amsterdam international airport geen enkele coronamaatregel te bekennen behalve een mondkapjesplicht. Miin boodschappenlijstje voor Brazilie afgewerkt met kaas en stroopwafels en wat leesvoer. Koffie drinken, specualaasje erbij, wat rondbellen en mail beantwoorden, appen en dan door naar Parijs voor een overstap. Inchecken lukte niet want ik had geen geregistreerde pcr test. Deze op de telefoon tonen was voldoende om met AirFrance een uurtje de lucht in te gaan. Eenmaal in Parijs bleek dat de vlucht niet op de borden stond. We, de Rio-gangers,  werden naar een balie gestuurd om opheldering.

De betreffende  dame stuurde ons door naar een andere hal en een ander balie. Die was onbezet. Dan maar door naar een wel bemande balie. Twee zwetende medewerkers van AF stonden een mannetje of twintig een voor een te woord. Al snel werd ons duidelijk dat we niet zouden vliegen op vrijdagavond. En, dat we dus ook niet op zaterdagochtend in Rio zouden zijn. Want er ging geen vlucht. Tergend langzaam werden we geholpen. Geen van de medewerkers sprak Portugees en hun Engels was van een matig niveau. 

Ik kreeg een voucher om op de luchthaven iets te eten voor 15 euro en een hotelboeking voor een overnachting met ontbijt. Samen met vier vrouwen in touw op zoek naar iets te eten maar inmiddels was het 22.30 en ging alles dicht. Nog net op tijd om een magnetron maaltijd te scoren  terwijl de rolluiken al naar beneden gingen. Dan maar door naar de shuttle bus. De plek waar die zou moeten staan volgens de aanwijzingen was onjuist maar gelukkig enkel een verdieping lager. De bus was al redelijk vol toen we instapten en uiteindelijk zaten er dik zestig man in, met mondkapje, maar wel hutjemutje op elkaar. Weer in de rij met weer grotendeels dezelfde mensen nu bij de balie van het hotel. Gelukkig stonden we binnen want buiten was het vies waterkoud. Zeker als je uit de hitte van de woestijn komt. Ik trakteer mezelf op een biertje en lig om 01.15 lokale tijd in bed in een slaapkamer die stinkt naar de rook in plaats dat ik boven de Canararische Eilanden hang op weg naar Diana. Wel de hele dag in touw.

Zaterdag. Ontbijt om zes uur want om half zeven de shuttle bus naar de luchthaven Charles de Gaule. De bus zit weer nokkienokkie nu enkel met mensen uit ons hotel. We vertrekken uiteindelijk 06.45. Op het vliegveld geen spoor van AF om ons te helpen. Want geen instapkaarten. We dolen in groepjes door de terminal op zoek naar een balie. Ik sluit aan bij een viertal en gaan naar de balie die op het bord staat. We krijgen een nieuwe kaart vertrek 09.30. Naar de douane. Ik kies de weg van de Schengen paspoorten maar moet halverwege uit de rij om mijn handbagage te laten wegen. Ja daar zit mijn boodschappenlijstje in en weeg samen met de computer meer dan 16 kilo. De norse beambte, die als een soort doventolk gesticulerend me naar weer een balie stuurt, geeft geen krimp. Ik moet me inhouden.  Of ik even wil betalen. Nou nee, door jullie actie moet ik weer door de procedure en nee ik wil wel graag handbagage. Ik beklaag me over de houding van AF hoef niet te betalen maar mijn koffertje wordt wel ruimbagage. Terug in de rij voor de paspoorten. De toegang met de scanpoorten. Als ik er bijna ben moet ik de documenten laten zien: paspoort ok, instapkaart ok, en mijn vaccinatiebewijs, niet ok. Wat? Dit is een internationaal geregistreerd bewijs met internationale batchnummers. Nee, de QR code kan alleen gelezen worden voor Europese registraties. Dus in de rij van de internationale paspoorten. Dat duurt en duurt maar. Eindelijk aan de beurt: paspoort afgeven, mondkapje naar beneden en de dame knikt vriendelijk ‘ooievaar’ en ik mag door. Geen QR code niks controle op vaccinatie. Dan douane scan: riem af, computer uit de tas samen met telefoon in apart bakje en toch gaat alarm af. Nog een keer fouileren. Niks. Dank U. Inmiddels is het bijna negen uur. Ik loop naar de gate. Nergens een koffietent te bekennen. Wel het viertal waarmee ik de instapkaart had gehaald. Inchecken is begonnen en iedereen moet een formulier laten zien. Niet die van de vaccinatie, niet die van CPR test, niet de internationale gezondheidsverklaring, nee een speciale Braziliaanse variant. Ik krijg het  download adres en ga in de rij invullen. Net op tijd voor de controle heb ik ‘m via de mail binnen. Leve de electronische snelweg. Ik zit achterin, zoals ik ook geboekt had, bij het raam. Uit de loop en dus minder kans op contactbesmetting. Omroep bericht van de captain: vanwege de veiligheidsmaateregelen duurt het iets langer voor de 400 mensen aan boord zijn, we vertrekken wat later. Dat is in de praktijk, als alle stoelen bijna gevuld zijn en ik een uurtje heb geslapen dus iets meer. We rollen een stukje over het asfalt en staan weer stil. Het ijs moet nog van de vleugels en cockpit worden gespoten. Inmiddels is de aankomst tijd opgeschoven in eerste aanzet 16.30 nu naar 18.42. Het is in Brazilie drie uur later, we vliegen vanaf Parijs dus een uur korter dan van Schiphol maar het blijft een lange zit. Ach, wat is tijd. Een lenige geest is wat telt. 

 

Want aan de andere kant van de oceaan had Diana ook eea geregeld. Dit loopt iets anders. Bij iedere aanpassing  van mijn vluchtschema:

1.     Taxi naar Copacabanan en daaarna’  s morgens kennismaken met de Rio Oranjeschool, door met naar een feestje in de bergen.

2.     Direct door naar feestje, nu met huurauto om de volgende dag door te gaan voor een tripje in de omgeving: Ouro Preto.

3.     Toch naar een gezellig samen zijn aan de Cppa  met vrienden die was afgezegd omdat we naar dat feestje in de bergen zouden gaan.

4.     Niet naar het feestje in de bergen maar we gaan nu het feestvarken op een ander moment treffen.

5.     Niet met Uber naar logeeradres van mevrouw Lenting maar ze komt met de huurauto ophalen van het vliegveld.

 

Leuk. Een reisje. Ik ga op reis en neem mee: goed humeur, lenige geest en een mobiele telefoon. Dan kom je een heel eind. Plus de regels: ga liggen als je kan liggen, zitten als je kan zitten en eet en drink als het kan (je weet nooit wanneer het volgende moment komt). In case of doubt: drink coffee and turn left because the woman is always right. Survival tips die me ook nu weer goed van pas kwamen. 

ps.

eenmaal aangekomen op GIG wacht ik tevergeefs op mijn handbagage wat als ruimbagage met Air France vervoerd zou moeten zijn geworden. Helaas. Gelukkig was ik niet de enige (sarcasme mode full on!). met mij staan nog dertig mensen in de rij om hun aangifte te doen bij opnieuw een medewerker die nauwelijks haar talen spreekt en die niet op de hoogte is van onze vluchtproblematiek. 

Vooraf had ik gelukkig het adres van Umberto genoteerd en gevraagd of bij eventuele nagekomen bagage bij hem afgeleverd zou kunnen worden want we zouden immers de eerste dagen in Ouro Preto verblijven. Als we daar zijn krijg ik een appje dat het bij is afgeleverd.