ocean nomads in Rio

 

De vorige ontmoeting dateerde van meer dan 15 jaar geleden. Op een bijeenkomst van Halcrow. Twee bouwkundig ingenieurs: de ene uit Engeland en de andere uit Italië. Hij een grote tengere man Peter en zij een kleine vrouw uit Italië: Julia. Ik herinnerde me alleen het korte kapsel van haar en het feit dat ze in Delft had gestudeerd.

Nu kreeg Diana, die toen ook bij dit internationaal bouwbedrijf werkte als HR manager, een berichtje op een social media platform, dat ze met hun zeilboot afzakten langs de kust van Brazilië richting Rio. Of we ze wilden ontmoeten? Na wat heen en weer verkeer (door de slechte verbindingen op zee) spraken we af op zondagmiddag aan de baai bij Urca. 

Wij zijn op de fiets en zien ze in hun roeibootje naar het strand komen. Hij roeit zij navigeert en de dochter zit op de kant. Als ze me in de gaten krijgen beginnen ze enthousiast te zwaaien, het meisje kijkt van onder haar cap verveelt naar ons. Na omhelzingen en de bekende frases: niks verandert! gaan we naar het cafeetje in de bocht. we kennen het van eerdere ontmoetingen hier toen er een Nederlands restaurant zat.