donderdag 30 maart

Riyadh 30/3/2023

Mien Pabbe

 

Ik herinner me zijn rode gezicht. 

Ruik dan ook gelijk de scheerschuim en 

een vleugje fresh up. 

Ook het haar.

Kort.

Opgeknipt door kapper Pot want

 “aans waait ‘t hoar mie om de kop”. 

De glimmende donkere ogen. 

De handen en korte vingers, stevig en 

met eelt aan de binnenkant, 

ook bij de duim.

Verder niet zo heel veel. Als ik terug denk was hij ook groter dan ik (op dat moment).

Maar ik ben ondertussen al veel ouder dan hij ooit geworden is. 

Mien Pabbe. 

30-03-1927 01-01-1972.

Slechts 44 jaar.

Ik lijk niet echt op hem. Begin steeds meer te lijken op mijn opa. Vind ik zelf dan. 

Weet ik nog wel hoe ik me voelde toen ik 44 was? Ja dat kan ik nog terug halen. Maar hoe voelde ik toen ik 11 was? Geen idee. Wel dat het heel raar was op 30-03-1972. De eerste verjaardag van mijn vader waar hij niet in levende lijve aanwezig was. Zijn kleren hingen nog in de kast. Ik rook hem nog op de plekken waar hij vaak zat. Vele jaren later vertrouwden jongens me toe dat terwijl het ‘Moi Lent’n’, bij hen op de lippen lag, toen mijn vader plotseling eerst op de motorkap van een auto lag en toen meters verder, op straat. . Dat vergeten we nooit weer zeiden ze. Oudejaarsavond 1971.

Jarenlang werd ik aangesproken met: bist doe d’r ain van Jan…en Hilda? Met de klemtoon op Jan.

 

Maor Mien Pabbe den? Vraag ik me nu af. Dat beeld is nu heel erg vervaagd. Weet niet meer hoe of wanneer hij humeurig was. Of vervelend. 

2023-1927 dan blijft er maar 96 over.  Dat betekent automatisch ook 96-44= 52 jaar verjaardagen zonder hem.  Volgende week tik ik 63 aan. Zonder te weten hoe hij er als 60 plusser uitgezien zou kunnen hebben. 

Mien Pabbe.