mijn domein (jeugd deel 1)

Het muurtje markeerde de scheiding. Aan de ene kant stonden de vaste planten. Vlakbij de asters en ook de hoge gele bloemen, die in de zomer harige stelen kregen. Aan de andere zijde stond een oude rododendron die in het voorjaar grotendeels witte bloemen had maar op een plek ook een paar donker paarse. In de zomer alleen grote donker groene langwerpige bladeren. Het muurtje ging over in een slecht onderhouden roestig hek. De buurvrouw stond er alleen voor. Ondanks haar strenge voorkomen: een strak gekamde coupe met rechte scheiding, een hoornenbril en haar naam: Schrik, was ze erg vriendelijk. Ik vond haar stoer: mevr. A Schrik-de Boer. Niet veel mensen hadden een luxe auto in die tijd en nog minder vrouwen reden er in. Zij wel. Een nieuwe Skoda die meestal onder een laken in de schuur stond. Die schuur begon achter het hek. Een schuur vol geheimen. Later hoorde ik dat haar man zich in die schuur had opgehangen. De bloemen aan de ene kant, de rododendron aan de andere en de schaduw van een altijd groene boom daar was mijn domein. De zandbak. Het zandpad langs de Hoofdweg stond haaks op onze oprit ook van zand. Die liep langs de gevel naar achteren. Op zaterdagmiddag moest dit keer op keer mooi geharkt worden. Vanuit de achterkamer kon mijn moeder me zien. De lange grijze muur met twee hoge ramen van de voorkamer, dan twee kleine hoog geplaatste ramen een van de achterkamer en een van de slaapkamer van mijn ouders. Daar achter dan nog twee lage grote ramen waar de slaapkamers van de kinderen waren. De zandbak was dus ter hoogte van de achterkamer. Zoals gezegd dan kon mijn moeder makkelijk een oogje in het zeil houden. Ieder jaar stond het hoog op mijn verlanglijstje van de verjaardag. Ik hoefde niet zo nodig een partijtje. Maar mijn moeder stond er op dat ik een viertal vriendjes uit zou nodigen. Dat zette ik dus niet op mijn lijstje. De zandbak stond er wel iedere keer op. Het zand uit de zandbak verdween namelijk in de loop van het jaar. In het voorjaar omdat mijn vader dan het mooie droge zand gebruikte om he tuinpad mee te bestrooien nadat hij het afgeplat had. Met een scherpe spade de bovenlaag afgestoken en aan de zijkant een afwatergootje. De zwarte tuin aarde glom dan eerst, vergrijsde in de loop van de ochtend en in de middag strooide mijn vader dan geel zand over het pad. Later in het jaar gebruikte hij een beetje om in de getrokken voor, waar het wortelzaad in gestrooid werd, eerst een dun laagje geel zand. Weer een beetje minder mij zandbak dus. In de zomer werden verzakte tegels met het mooie geel zand opgehoogd en in de winter werd de pot van de kerstboom er mee gevuld. De kerstboom was vaak een punt van discussie tussen mijn ouders. Zouden ze wel of geen kerstbomen verkopen was het eerste punt. Meestal wel. Dan werden de bomen op hoogte bij elkaar gezet vanaf de rand van de zandbak tot het eind van het oude roestige hek, daar waar het deurtje zat naar de buurvrouw. Het tweede punt van discussie was dan vaak dat mijn vader niet de mooiste boom achter gehouden zou hebben. Mijn moeder wilde de boom niet te vroeg in huis en mijn vader wilde zo snel mogelijk alle bomen verkopen. De mooi e grote bomenstonden meestal dichtbij de zandbak. In de week voor kerst werd de boom in een zinken emmer gezet die gevuld was met mijn zand. Dat wil zeggen zand uit de zandbak. Mijn zandbak. Eigenlijk speelden mijn broertje (te ongeduldig) en mijn zusje (niet leuk) nooit in de zandbak terwijl ik er uren zoet was. Mijn laatste zandbak was tevens de laatste keer dat mijn vader het inrichtte. Eerst de zinken platen recht op voor de afscheiding tussen het pad en het zand. April 1971 werd er ruim twee kuub zand gestort voor het huis wat mijn vader dan naar achteren kruide. “Dat zal wel de laatste keer geweest zijn”, zei hij toen de klus geklaard was. Ik zou immers het volgend jaar naar de middelbare school gaan en zoveel zat ik nu ook niet meer in de zandbak. Maar toch. Ik had het wel boven aan met lijstje gezet. Het was de aller laatste keer. Mijn vader zou zijn volgende verjaardag –slechts vier dagen voor de mijne- niet meer meemaken. Mijn domein bleef als een dierbare herinnering achter.