de schreeuwerd

Net voor de deuren van de metro sluiten stapt de man nog binnen. Zestiger, strakke scheiding, klein postuur, hangende schouders, bril en schichtige blik. “Is dit Cinelandia”, vraagt hij aan niemand in het bijzonder. Hij probeert de tussendeur naar het volgende treinstel. Een aantal schudt het hoofd en de dame naast me zegt nee. Het is het volgende station zegt iemand. “Oh, ja nou nee ik ben nogal zenuwachtig begrijpt U”, zegt hij terwijl de tram in beweging komt. Iedereen kijkt hem vragend aan. Net op dat moment klinkt de aankondiging van het volgende station. De man begint te schreeuwen met de handen over de oren stoot hij korte onverstaanbare klanken uit. Als het bericht over is stopt hij abrupt. Het is het geluid waar hij niet tegen kan het is vreselijk en ik word er nerveus van, mompelt hij als tegen zich zelf. Mijn buurvrouw knikt bevestigend. Station Cinelandia nadert, hij gaat naar de deur. Als hij uitstapt kijkt de coupe hem meewarig na. Als we hem met onze blikken volgen zien we dat hij in het volgende treinstel weer in stapt. Onbegrijpelijk.