visstek

Deel 1. Willem Vissers is een net zo oud als mijn zus. Maar hij is aan de andere kant van Nederland geboren: Limburg dus. Dat kun je horen als hij over voetbal praat op tv of radio. In zijn krantenstukjes lees je het af en toe. De wereld is een bal voor Willem, voor mij is het en bol. Hij schreef er een boekje over voor het WK in 2006. Voetbal is liefde is een ander boekje van hem, met een voorwoord van Seedorf. En daardoor kruisen onze wegen weer. Zo groot is de afstand Groningen – Limburg niet. In het verleden op de atletiekbaan, in de jaren negentig toen hij voor het ANP atletiek deed en later in Haarlem toen hij langs kwam bij de” Aad de Mos bestaat niet” voetbalshow van het John Veldman gezelschap (met daarin de illustere Elfde Man en Mr. Blackcross plus van den Heuvel M./Struis E. / Sintenie D.). Nu dus een verhaal met Seedorf en mij in Rio. Willem Vissers won in 2010 de Hard gras-prijs voor het verslag van de wereldkampioenschap voetbal finale. Daar deed Seedorf niet mee en ik weet er echt bijna niks meer van. Maar met de Confederation Cup, het 2014 WK voetbal en ook nog de OS van 2016 op de agenda vond de Volkskrant het goed dat hij een verhaal ging maken met de oude Seedorf. Seedorf is helemaal niet zo oud natuurlijk maar voor een sporter begint hij toch aardig op leeftijd te raken. Hij is een ram, net als ik, en geboren in 1976. Seedorf wordt beschouwd als één van de succesvolste Nederlandse clubvoetballers ALLER tijden. De in Suriname geboren Seedorf wordt vooral geroemd door het behalen van vier titels in de Champions League. Tevens is deze tegenwoordig voor Botafogo uitkomende voetballer de enige voetballer ter wereld die de Champions League won met drie verschillende voetbalclubs! Clarence Seedorf speelde bij Ajax, Sampdoria, Real Madrid, Internazionale, AC Milan clubs van naam en nu bij Botafogo wat slechts in een ver verleden internationaal aansprekend was. Ik neem me voor, ingefluisterd door C., ook zelf iets te vragen aan Vissers: Seedorf debuteerde op achttienjarige leeftijd in Oranje ( tegen Luxemburg) .Toch is hij veel minder onderscheidend in het Oranje dan op clubniveau (net als RVP en soms Messi). Het blijft natuurlijk een echte meneer in de voetbalwereld maar ook nu nog, vele jaren later, wordt de naam Seedorf in Nederland met name in verband gebracht met twee gemiste strafschoppen voor het Nederlands elftal Wat doet een Nederlandse journalist daarmee? Draagt hij het Seedorf ook nog na of telt de internationale palmares meer? In de jaren zestig (1958 – 1966) speelde Botafogo, (met hun sterspeler Garrincha), jaarlijks een serie wedstrijden in Europa waaronder tegen Willem II, Feyenoord en Fortuna 54 de voorloper van Fortuna Sittard….en zo is de cirkel met Vissers weer rond. De best verkochte shirts op dit moment bij Botafogo zijn die van Garrincha en Seedorf. Op mijn vraag antwoorde Willem dat Seedorf zelf ooit zei:” Ik heb achteraf heel vaak gelijk gekregen”. Ook nu is hij weer met alles bezig bij Botafogo om het op zijn manier te regelen. Niet voor niks is zijn bijna De President. Na afloop doet Willem mij zijn boekje Voetbal is liefde cadeau: inclusief voorwoord door Seedorf en een speciaal tekstje voor mij van de auteur.  Deel II Willem Vissers had me dus gevraagd voor een interview. Dat was een dubbelinterview: samen met Bert Bunnik. Beide zitten we in Brazilie en in Rio om de boel voor een relatief kleine groep op de rails te zetten. Bunnik voor de nationale hockeyteams en ik voor het Powerade team. De geboren Wapenvelder, het laatst werkzaam in Nederland als technisch directeur van de KNHB, is door de FIH samen met IOC gevraagd het Braziliaanse hockey te helpen ontwikkelen. Met het project moet het land een representatief team op de been brengen bij zoel mannen als vrouwen enmoet er een nationaal plan staan om op de Olympische Spelen van Rio over drie jaar mee te kunnen doen. Een lastige klus blijkt tijdens het interview. Zie ook http://www.fih.ch/en/fih/events/worldranking. Er komt ook een foto bij het interview zei Willen vooraf dus of we om een uurtje of vier bij het strand konden verzamelen “want dan is het licht niet zo hard”. Dat klonk als zeer professioneel. Wat schetst mijn verbazing als Guus Dubbelman (oa bekend werk uit Surniname en van Schrijven met licht) dit klusje gaat klaren. Als we naar het strand lopen weet ik ook nog dat hij de foto van de achterkant van het hockeyteam maakte bij de prijsuitreiking van de hockedames. Erg benieuwd naar het resultaat van de (zwart-wit)foto. De uitwerking van het gesprek zal enige tijd in beslag nemen en het is nog niet zeker wanneer het geplaatst gaat worden. Na afloop gaan we pizza eten en schuift Charles op de plek van Bert waarbij Willem de gelegenheid te baat neemt om nog een interview te doen. Het blijft toch een journalist. Willem zeker. Dat is iemand van het oude stempel die stukjes wil maken. Iedere dag zijn naam in de krant boven een stuk wil zien.