postillion
We wilden een weekendje weg met een combinatie van nuttig en aangenaam. Aan de ene kant een bezoek aan twee sportevenementen en aan de ander kant familiebezoek en een uitje.
Zo kwamen we uit bij een vier sterrenhotel in Overijssel: Deventer Postillion Hotel. Met een gastenwaardering van 7.8 leek ons dat een goede keus en bovendien voor een prettige prijs.
Postknecht of postrijder is de betekenis in de Franse spelling postillon. Een positllon d’amour dus dit nachtje tussen Apeldoorn en Zwolle in.
De postillion hotels vormen een hotelketen van een stuk of tien hotels (opgericht als MotoResto in 1959 met als eerste verstiging in Bunnink). Ik raakte er mee bekend doordat Westerlingen bij indoor atletiekwedstrijden in het Noorden (eerst Martinihal, later Zuidlaren, Eelde en Zuidbroek) ovenachten in Haren (sinds1968). Laat nu deze vestiging net overgenomen zijn door de zoon van wijlen Bart Kappenburg: Frans.
De serveerster komt snel met de kaart en als ik me nog probeer te verdiepen in een en ander heeft ze al met luide stem aangekondigd dat iets op is en dat de dagsoep snert is. Dat zal wel erwtensoep zijn dacht ik direct. Di wil iets vegetarisch en ik kies voor een halve kip wat ook de kaart staat onder klassieker als half haantje.
Of we iets willen drinken? “Wijn voor mij graag”, zegt mevrouw Lenting.
De serveerster duwt de bril wat hoger op de neus en strijkt met beide handen haar iets te ruime pantalon glad rond de heupen. “We hebben drie druiven”, begint ze. Ik verschuil me lachend achter de menu kaart. Dat wordt een klein glaasje…… Onverstoord soms ze op: een witte wijn uit Frankrijk, ook een rode uit Italie en nog een rode uit Spanje. Doet u maar de Spaanse zegt Di. De aandacht verschuift naar mij met de vraag: "Wat mag ik voor u inschenken"?
Ik speel op safe en vraag: heeft u bier? Ja hoor is het montere antwoord, “Wilt u klein middel of groot"? Ik verwachtte een lijst met speciaal bier, streek bier of een aanbieding maar ben zo zo verrast dat ik middel bestel.
Als de 'postknecht' wegloopt liggen we samen dubbel van het lachen.
Zo kwamen we uit bij een vier sterrenhotel in Overijssel: Deventer Postillion Hotel. Met een gastenwaardering van 7.8 leek ons dat een goede keus en bovendien voor een prettige prijs.
Postknecht of postrijder is de betekenis in de Franse spelling postillon. Een positllon d’amour dus dit nachtje tussen Apeldoorn en Zwolle in.
De postillion hotels vormen een hotelketen van een stuk of tien hotels (opgericht als MotoResto in 1959 met als eerste verstiging in Bunnink). Ik raakte er mee bekend doordat Westerlingen bij indoor atletiekwedstrijden in het Noorden (eerst Martinihal, later Zuidlaren, Eelde en Zuidbroek) ovenachten in Haren (sinds1968). Laat nu deze vestiging net overgenomen zijn door de zoon van wijlen Bart Kappenburg: Frans.
Het huidige Postillion Hotel Haren is onlangs overgenomen door horecaondernemer Frans Kappenburg. Op het huidige terrein gaat Frans Kappenburg in de komende jaren een nieuw hotel en appartementen met hospitality concept realiseren. Intussen blijft het huidige hotel met restaurant en zalen gewoon geopend. De exploitatie van het huidige en het nieuw te bouwen hotel zal worden verzorgd door Nescio Hotel Groningen.Als we zaterdagavond aankomen is het ontvangst door de receptioniste uitermate vriendelijk. Of ze ook voor ons moet reserveren in het restaurant? We twijfelen want de overbuurman is de goudgele M. We nemen de gok en blijven ‘thuis’. Wanneer we het restaurant binnen komen krijgen we met een ruim gebaar de keuze uit een drietal tafels. “We hadden toch gereserveerd”, zegt Di als we tussen de bejaarden door laveren richting een vrije eetplek. Even later zien we de oberkelner lopen ze heeft het druk zo te zien en beent met snelheid richting keuken. De zwarte pantalon en het colbertje lubberen rond het bonkige lijf.
De serveerster komt snel met de kaart en als ik me nog probeer te verdiepen in een en ander heeft ze al met luide stem aangekondigd dat iets op is en dat de dagsoep snert is. Dat zal wel erwtensoep zijn dacht ik direct. Di wil iets vegetarisch en ik kies voor een halve kip wat ook de kaart staat onder klassieker als half haantje.
Of we iets willen drinken? “Wijn voor mij graag”, zegt mevrouw Lenting.
De serveerster duwt de bril wat hoger op de neus en strijkt met beide handen haar iets te ruime pantalon glad rond de heupen. “We hebben drie druiven”, begint ze. Ik verschuil me lachend achter de menu kaart. Dat wordt een klein glaasje…… Onverstoord soms ze op: een witte wijn uit Frankrijk, ook een rode uit Italie en nog een rode uit Spanje. Doet u maar de Spaanse zegt Di. De aandacht verschuift naar mij met de vraag: "Wat mag ik voor u inschenken"?
Ik speel op safe en vraag: heeft u bier? Ja hoor is het montere antwoord, “Wilt u klein middel of groot"? Ik verwachtte een lijst met speciaal bier, streek bier of een aanbieding maar ben zo zo verrast dat ik middel bestel.
Als de 'postknecht' wegloopt liggen we samen dubbel van het lachen.
The postman always rings twice.......
Comments