kerst groet

In een soort van vogelvlucht ga ik over de steppes, de toendra’s, bergen en rivieren en een stukje over zee. Op de virtuele vluchtkaart zie ik Denemarken en de Waddeneilanden opdoemen. De piloot meldt dat de landing is ingezet. Ik ben er bijna. Beneden me ligt Nederland.

Onderweg op Schiphol. “Waar gaat u naar toe meneer?” Ik ben onderweg naar de GP finale en zeg: “Turijn”. Ik ga door de transferafhandeling met de zelfscan van mijn NL paspoort maar de marechaussee  ziet een onvolkomenheid, ik kom vanaf een andere locatie. “Waar komt u vandaan? Mijn antwoord: Peking, doet hem de wenkbrauwen fronsen. Of ik voor werk naar Turijn ga is de volgden vraag. Als ik bevestigend heb geantwoord is het vervolg: en wat doet u in Peking. Ik woon en werk in Peking. “Oh, nou een plezierige vlucht dan, meneer”. 

Het is voor mij ook vreemd om te landen op Amsterdam en niet naar huis te gaan. Op de terug weg herhaalt het tafereel zich. 

Tot ruim vijfhonderd jaar geleden waren er op de wereld nauwelijks steden met meer dan 100.000 inwoners. Daar is razendsnel verandering in gekomen. In 1920 passeerde Haarlem  die grens, tien jaar later ook Groningen en in Rio woonden  we zelfs in een wijk met meer dan 150.000 mensen. In 1960 werd ik geboren en had niet kunnen bevroeden dat ik, in de op dat moment tot hoofdstad van Brazilie uitgeroepen metropool, zou komen te wonen. Net zomin dat ik ooit heb kunnen dromen dat ik  in de  grootste stad (in de 15^e tot begin 19^e eeuw) ter wereld zou werken. Al in 1400 had Peking meer dan een half miljoen inwoners, rond 1750 1 miljoen en in 1990 meer dan 10 miljoen inwoners. Op dit moment wonen ruim 24 miljoen inwoners in de stad die voor de tweede keer in korte tijd een Olympische Spelen organiseert: 2008 de Zomerspelen en in 2022 de winter uitvoering.

Ik lees in ‘Sapiens: A brief history of humankind ‘van Yuval Noah Harari dat de homo sapiens vanuit Afrika via het Midden Oosten (70.000) naar Azie (60.000)vertrok en later naar Europa (45000) voordat via Noord-Amerika 16.000 pas Zuid-Amerika 12.000 werd aangedaan. 

Daar waar wij, de oude dame; Europa, als het middelpunt van de wereld zien is dat in het Verre Oosten slechts een stip aan de verre horizon. Over land zijn vanuit Azie hele oorlogen, veldslagen en veroveringen uitgerold. Over zee zijn al ver voor Columbus ontdekkingsreizen gemaakt vanuit Chinese havens. Zie ook de verhalen van admiraal Zheng He, een moslim die heel het Midden Oosten en Verre Oosten in kaart bracht in begin 1400 (Ming dynastie). Kijk eens op de wereldbol of op een wereldkaart, zet China Centraal en zie hoe de Grote Oceaan zich uitstrekt. Onvoorstelbaar.

Op 26 december 19893 werd in Shaoshan Mao Zedong geboren. Meer dan een kwart eeuw was hij het gezicht van de Volksrepubliek China dat dit jaar het 70 jarig bestaan vierde. Hij heeft heel veel slechte dingen gedaan en zorgde er eigenhandig voor dat het eens machtige land een ontwikkelingsland werd. Maar nu na de duistere tijden volgt de economische ontwikkeling een stijgende lijn en is het land een hele grote speler op de wereldmarkt. Het lijkt er op dat de 21 eeuw de eeuw van Azie/China zal worden. 

In Beijing hadden we afgelopen zondag Dongzhi: winter-dumpling-festival. Deze twee zaken zijn voor de meeste Chinezen hier veel belangrijker dan Kerstfeest. Ze hebben ook geen idee wat het is. Ze kennen alleen de Amerikaanse variant met Santa Claus waar het draait om kadoos. Nu ook hier iedereen meer geld dan ooit heeft viert de commercie hoogtij. Maar de regering richt zich op de eigen december tradities: de zonnewende en de geboorte van Mao

Vanuit de geschiedenis gaat het in bijna alle culturen om het licht. De langste nacht is voorbij het wordt weer langer licht. Midwinterfeesten zijn van alle tijden, waarbij de laagste stand van de zon centraal staat. 

 Ons kerstfeest, bij ons thuis hadden we het nooit over kerstmis, draaide vooral om de geboorte van Jezus. Maar ver daar voor was het bijvoorbeeld de zonnegod Ra, in het oude Egypte, zoals ik afgelopen maand in Turijn nog mocht zien in het grootse Egypte museum daar.

Met advent kwam er bij ons een verlichte kerstster voor het raam te hangen. In de kerk werden dan iedere week de kaarsen aangestoken. Wederom een symbool van licht.  Een dikke week voor Kerst kwam dan de kerstboom. Een gebruik dat nog niet zo heel oud is. In de christelijke kerken heeft de boom meestal geen piek maar een ster trouwens.

De kersttraditie hebben we  te danken aan het romeinse keizerrijk. In die tijd werden de andere geloven in de ban gedaan en vervolgd en keizer Constatijn bepaalde dat het midwinterfeest gebruikt moest worden om de geboorte van Jezus te vieren.  

Ik hoop dat we onze tradities koesteren en onze idealen in vrijheid kunnen nastreven. Zonder anderen te kort te doen. Met elkaar en niet tegen elkaar. Verschillende gezichtspunten herkennen en er ons voordeel mee doen. 

Wat de toekomst voor ons brengt weten we niet. Daarom proberen we er nu het beste van te maken. We troffen elkaar in Turijn en beloofden elkaar na dit China avontuur een gezamenlijke uitdaging aan te gaan. Nu in Beijing geen Kerst maar wel een feest van licht in de donkere dagen van december. In Rio probeert mien lutje laiverd Diana om een lichtpunt  te zijn in de donkere omstandigheden van de favela. 

Het half jaar in het Verre Oosten is voorbij gevlogen. In het vliegtuig bedenk ik me als de daling bij Denemarken is ingezet dat alles beneden me gewoon is door gegaan. FC Emmen staat boven de degradatiezone, Lycurgus boven aan in de competitie. MCZ draait prima en ons huis aan de Ebbingedwinger is verhuurd. Ik voel me een bevoorrecht wereldreiziger. Transfer op Schiphol.  Dat had ik nooit kunnen bedenken!

Vrolijk Kerstfeest.

Gerard & Diana