Moeders

Moeder Ootjers is overleden. 

De moeder van twee jongens die bij me trainden. Dat is voor mij een gegeven van vele jaren aanwezigheid op de achtergrond. Zo was Nel. Dat ze is overleden is voor mij een schok. Ik realiseer me dat als ik het bericht lees dat ik haar de laatste keren in Nederland alleen maar uit de verhalen van haar jongens ken. Terwijl we elkaar, in de actieve tijd van Sven en Jorg als atleten van NOVA of KAV of nationale team, soms bijna wekelijks zagen.    

“Dat moet je aan moeders vragen, Gerard, daar weet ik niks van” zei Willem dan regelmatig. Het ging dan om niet atletiek zaken want daar wist hij als oud atleet alles van. Maar als het om regelen ging of meer huishoudelijke dingen moest ik bij haar zijn. Inmiddels waren ze trotse oma  en opa.

Moeder Ootjers. Van een generatie die ik echt als ‘ouders’ zag toen ik aan het begin van mijn (inter-) nationale carrière stond. Die meegroeiden met mijn pupillen en waar ik altijd bij voelde dat ik aan hen verantwoording zou moeten kunnen afleggen wat ik met hun kinderen deed. 

Terwijl ik vaak eerder dan hen wist dat hun zoons verkering hadden met deze of gene en dat er problemen op school waren. “Pak ze maar aan hoor, Gerard”, zeiden ze dan. Aan de andere kant vertrouwden ze me Sven, als een soort van studiebegeleider toe en werd ik betrokken bij de sponsoring door De Nijs. Of ging Jorg met me mee als jong mannetje naar grote atletiektoernooien. 

Ik heb de ouders van toen ouder zien worden en ook hun kinderen. De laatste tijd waren de ouders jonger dan ik zelf in het begin of op van een leeftijd dat ik zelf ook kinderen van de A/B junioren leeftijd gehad zou kunnen hebben. Maar, al die moeders, of ze nou Henny, Anneke, Nel, Netty of Gonny heetten, ze hadden iets gemeen. Ze wilden het beste voor hun kind, ze deden allemaal iets extra voor de groep, de club of het team en ze deden het zonder dat het gevraagd werd. Want allemaal vonden ze het erg eng dat harde trainen, de eerste keer naar een kampioenschap, de eerste keer medaillekansen, topsport of de eerste keer ver weg. Want ze leefden erg mee. Zonder op de voorgrond te treden waren ze er altijd.

Dit schreef ik lang geleden een keer op mijn blog toen een andere moeder van, ook een hoogspringer, Arno overleed.

Sven en Jorg,  hebben veel samen gedaan en beleefd. En dus maakte ik ook de ouders mee. “Zorg je wel een beetje goed voor je zelf”, is een kreet die me is bij gebleven van moeder Ootjers.  Altijd bezorgd om het wel en wee van een ander en zeker die van mij. Dus stopte ze af en toe de jongens iets toe wat ze aan mij moesten geven. Een cadeautje, een bon of een kaartje. Zo  was er ook met Sinterklaas een echte zak met allemaal handige dingen. Dat had Nel geregeld.

Ze floot me ook wel eens terug. Zoals die keer toen ik voorstelde dat Sven wel alleen kon reizen en dat wel elkaar dan wel in Seoul zouden treffen. “Maar mijn Sven gaat niet alleen overstappen in Duitsland hoor, Gerard”. Ze had gelijk dat was niet verantwoord geweest. “Nou, Jorg die doet wel zo mans maar het is nog wel een kind hoor”, zei ze een andere keer ik vertelde over slechte resultaten op een wedstrijd. 

Zoals ik zelf denk dat ik niet veranderd ben in die tijd, zo zie ik haar ook onveranderd als ‘Moeders’. Een nuchtere, energieke en daadkrachtige West Friese dame. Toch ging ze na een hoop tegenslag steeds ietsje meer achteruit. Gelukkig weet ik nog dat ik haar de laatste keer een knuffel gaf. Ze lachte van oor tot oor. “Zo jong ben ik niet meer hoor” klonk het in onvervalst West Fries.

Alles zal anders zijn. Zeker voor Willem, Kristy, Sven en Jorg en hun aanhang die het nu zwaar hebben. Het zwaar te verduren hebben gehad de afgelopen tijd. Maar ook de mooie en waardevolle herinneringen kunnen koesteren hoop ik.

In gedachten ben ik bij jullie!

Ver weg van het knusse Warmenhuizen….