Frappé

 

The Greek frappé.

 

The Greek frappé is thought to have been invented in 1957 at the annual Thessaloniki International Fair, when the Nestle sales representative discovered there was no hot water and needed to find an alternate way to serve instant coffee...

 

Voor mij brengt iedere tropisch warme dag de gedachte terug naar Thessaloniki 1991. Het was de eerste week van Augustus en het was heet. Om tussen de trainingen en de wedstrijden door wat af te koelen moest je liters water drinken. Dat verveelde me snel dus ik wist op een pleintje bij het hotel een buffet te vinden waar ze  frappé verkochten. Oploskoffie met ijsblokjes gewoonlijk maar hier kreeg ik een bolletje ijs met daarover een espresso gegoten een speciale Griekse frappé.

 

De zilveren plak van Petra Huybrechtse  (100m horden 13”44 -0.4) blijft me natuurlijk altijd bij, maar Griekse frappé ook.

Het was ook een memorabel kampioenschap omdat ik daar atleten in actie zag die ik later op andere plekken: trainingskampen, tournooien en wedstrijden weer tegen zou komen: Jamie Quarry, Michael Kunhle, Tim Lobinger, Erica Johansson en Catherine Merry bijvoorbeeld. Maar vooral ook de  Engelse atlete waar mee de paden nog regelmatig zouden kruisen: Denise Lewis. Deze jonge dame werd daar vijfde met 5476:

(14.09         1.60m        12.05m        25.42     5.94m        41.34m      2:26.52).

Toen zag ik voor het eerst Denise's  sprongkracht. Een ruwe diamant. Ze sprong wel 1 meter 80 hoog maar had 

geen idee van de latpassage en de aanloop met ver leek nergens naar.

 

 

Deze anekdote zit vast aan de  frappé.

De ploegleider was Joop vD. maar die werd vanuit de KNAU bij gestaan door delegatieleider Bart L. De gewezen gymnastieker was in de oorlog een soort van verbindingsman geweest vertelde hij me tijdens een lunch ontmoeting. Hij sprak niet alleen Engels maar ook Frans en Duits. Hij was alles wat Joop niet was: charmant, elegant, eloquent en bourgondisch. Op een dag, ik kwam net terug van mijn frappe, sprak hij me aan in de lobby: "Gerard ik moet even wat met je delen, na de lunch". 

Na het middagmaal liep ik met hem mee en we belanden in de hotel bar. Hij bestelde bij de barman een “sundowner” Ik keek nog verbaasder dan de man achter de bar. Het was net na het middaguur.. Hij bestelde een witte wijn voor zich zelf en een biertje voor mij. “Gerard, leer van mij dat de zon altijd ergens onder gaat en dat het dus tijd is voor een drankje”. Hij presenteerde deze mededeling, met een twinkeling in de ogen, die ik nooit meer vergeten ben.