Wout

defence

Wouter Welling (PhD)

Deze foto's zijn voor het plakboek. Ze markeren het einde van een studiereis. De werkelijkheid van het afronden van een project.

Wat er aan vooraf ging is veel moeilijker en is niet in twee plaatjes te vatten. Het is een verhaal met een open einde. 

Onze gezamenlijke reis, bij MCZ, begon met een opmerkelijk autoritje. Een van mijn eerste dagen bij FCMM en Wouter zou gaan testen. Omdat we ook materiaal mee moesten nemen en de bestelde lease auto nog niet beschikbaar was, had Wouter de auto van de baas geregeld. Zou je het erg vinden om te rijden? vroeg hij aan me op weg naar de parkeerplaats. Achteraf vond ik dit tekenend voor hem. Als het niet zeker weet, gewoon vragen. Als je twijfelt, gewoon nog een keer doen, navragen of opnieuw testen. Gewoon omdat dat zo gewoon is om het zo te doen. Tuurlijk zei ik. In de vele ritjes die later zouden volgen moesten we beide ook wel om lachen: hij had net z'n rijbewijs gehaald, de auto was groot en het was ook nog de auto van Peter, de baas. (Veel later kwam ik er achter dat een andere baas: Alli, mij had aangenomen en dat dat zijn begeleider op de universiteit was) 

Wouter bleef zo gedurende periode die ik bij MCZ werkte iemand waar ik veel mee optrok. Ik vond het fascinerend om te zien hoe hij zich vastbeet in zijn testen. Me bevroeg naar ervaringen, literatuur doorstuurde en we samen naar video beelden keken en testen analyseerden. Een leergierig mannetje. 

Net zoals ik het vervelend vond als Geert Bokkesteert voorbij kwam vond hij het vervelend om Wouter Kabouter genoemde te worden. Beiden konden we er alleen maar om grijnzen. Samen lachten we om grappen en het hielp dat we beiden niet in een biertje spugen. Dus op feesten en partijen vonden we elkaar ook. Maar de het was ook wederzijdse interesse in het elkaars werk. 

Bezoeken op Ebbingedwinger en bij het meer, op de Mannewiek,  eindigden vaak in de late uurtjes omdat er heel veel te bespreken was. Want ik wil graag blijven leren, maar ben geen studiebol, en Wouter is een knappe, en ook leergierige, kop.

Ik heb vooral genoten van de ontwikkeling die ik heb gezien in de afgelopen vijf-zes jaar bij deze voetbal gekke kerel. Van dichtbij tot op afstand gevolgd. Geweldig. Dat kleine mannetje is gewoon dr. Welling. Daar gaan we nog meer van horen denk ik zo. Ik blijf hem volgen. 

Trots op je vriend!