Verhaal

Jullie doen me een beetje denken aan mijn eerste jaars klas van het CIOS. Zo begon ik mijn verhaal voor de schermers die een inductie ondergingen van ons SOTC. Met een praatje van mijn baas, de director sports strategy and planning: James, hoofd ondersteunde diensten ipv Jon door Amir de S&C coach, en het nieuwe atleten volg systeem: Benoit.

 

Jullie doen me een beetje denken aan mijn eerste jaars klas van het CIOS. Ik ging daar naar toe omdat ik sporten meer dan  leuk vond en trainer wilde worden. Ik kwam terecht in een leuke klas, die wel een beetje lijkt op deze groep: een kwart meisjes en de rest jongens. 

We kregen schermles. Ik had nog nooit schermen gezien, wist niks van schermen. We hadden een beroemde leraar: een professor een maitre: maitre  vandervoodt. Hij liet ons hetzelfde doen als wat Cyril in de klassikale lessen doet. "Ik ga naar voren en jullie naar achteren, ga ik naar achteren dan bewegen jullie naar voren. Ik weet nog de verschillende wering posities: 1-2-3-4."

Ik doe voor wat ik nog weet... 

 

In een jaar voor mij zaten ook schermers. Een van hen kwam ik jaren later tegen op de Universiade in Zuid Korea: Daegu.  Hij was de vader van een talentvolle schermer. Bas Verwijlen was niet populair maar ging wel naar vier Olympische Spelen. 

 

 

Daar moet ook aan denken toen ik jullie zag. Jullie zijn de uitverkoren van het koninkrijk, de beste schermers van het land. Dat was in mijn eerste jaar CIOS ook zo: "jullie zijn het creme de la creme van bewegend  Nederland". Iedereen in mijn klas was beter dan ik. Ik wilde beter worden. Ging oefenen, trainen en hard studeren.  Na drie jaar mocht ik mijn diploma in ontvangst nemen van de minister van onderwijs omdat ik tot de beste drie van de school behoorde.

 

Ik nam me voor om binnen tien jaar op de Olympische Spelen te staan en investeerde al mijn spaargeld en tijd in die missie. Het lukte! In 1992 begeleide ik twee atleten in Barcelona. Acht jaar later zat ik in de begeleiding van Denis Lewis. Het duurde na Barcelona nog wel twintig jaar voor ik Olympische kampioenen mocht begeleiden. Sui/Han als kampioenen van de Olympische winterspelen in Beijing, bij het kunstrijden voor paren.

 

De les is deze: alles heeft  tijd nodig om te groeien. Dat enthousiasme tijd nodig heeft op te bloeien. Dat kennis tijd nodig heeft te beklijven. Jullie zijn nu de voorlopers, straks de voorbeelden en in de toekomst de voortrekkers. Dat is een unieke situatie. Maar je moet wel willen verbeteren, steeds bereidt zijn om nieuwe stappen te maken en te blijven leren. Dat is per definitie niet comfortabel. Grenzen verlegen. 

 

 

Dat jullie medailles winnen, dat jullie  kinderen de nieuwe kampioenen kunnen worden. 

Daar wil ik bij helpen. Dat is waar we als SOTC bij kunnen helpen. Mijn rol is om de jullie, maar ook coaches en de federatie, bij te staan in het leerproces naar de top.