Cees

Toen ik les gaf op het CIOS, eerst als invaller voor Chris Buitelaar en later als vaste kracht voor atletiek in de basis opleiding, had ik al eens kennis gemaakt met Cees. Hij trad als mentor op van een gezin in Beverwijk en een van de kinderen deed ook atletiek. Cees was ook zijn trainer. 

Voordat hij docent op het CIOS werd had Cees een aantal jaren in de jeugdhulpverlening gewerkt. "Jongeren die vastgelopen waren in hun leven namen we mee op langdurige overlevingstochten in Noorwegen en Frankrijk. Door de confrontatie met de natuur en sportactiviteiten kwamen jongeren vaak tot meer zelfinzicht en gingen ze nadenken over hun toekomst"

Later kwam hij aan boord bij de SBAW groep en vormde hij een meer dan uitstekende aanvulling op Frans en Sjef. Met zijn ervaringen in de Outward bound activiteiten en ook vanwege zijn eigenzinnige kijk op de pedagogische effecten van bewegingsonderwijs in de meest brede zin van het woord. 

Cees had zelf Overveen gedaan aan het eind van de jaren zestig. Een roerige tijd en ook aan de Duinlustweg ging dat niet zonder slag of stoot. De traditionele opleiding van de jongemannen was om het diplomatiek te verwoorden: niet voor watjes. Maar wat als je homo was? Die vraag werd eigenlijk niet gesteld maar de jongens hadden het zwaar. Het heerste toch wel een autoritaire sfeer met bijna militaire trekjes in de lessen van Jelles en Peenman. Harde evaluaties werden niet geschuwd. 

Zaken waar de zachte kant van Cees niet recht werd gedaan maar waar hij wel min of meer gelouterd uit kwam. Zaken die hij later als docent heel anders aan zou pakken. Met altijd oog voor de zwakkeren en de speciale gevalen in de groep. Dat begon dan meestal al in het landkamp, waar hij als een vis in het water was, en alle ruimte had om de groepsdynamica te hanteren als bewegingsagoog. 

Cees was een docent in hart en nieren. Hij vond lesgeven een uitdaging en het project Mutare en de stedenband met de stad in Zimbabwe was op zijn lijf geschreven.  Cees stond aan het  begin van dit destijds zeer succesvolle sportproject van de Stedenband Haarlem-Mutare. Een dikke vier jaar was hij als sportcoodinator ter plekke. En haalde ook atleten naar de toenmalige Tros-Loop. Weer een link met atletiek dus.

Toen het hardlopen niet meer lukte op een manier die hij voor stond, ging hij nog meer op in bewegingsacitviteiten  die als Nederlander volgens hem iedereen moest beheersen: fietsen- kanoën en schaatsen. Natuurlijk bleef hij ook gewoon skiën en langlaufen. Niet toevallig ook activiteiten die in outwardbound scholen worden gedaan en ook in het landkamp van het CIOS zaten. 
 

Hij volgde mij, op afstand, en toonde zich zeer geïnteresseerd in hoe in Qatar en Brazilië aan de slag was. Als we elkaar troffen was het altijd direct de diepte in. Geen oppervlakkigheden maar door naar de kern van bewegen en motieven of naar verschijningsvormen en de mogelijke doelen. Een ontmoeting in Lisse, samen met Frans Janssen, waar ik op trainingskamp was met twee talentvolle Braziliaanse atleten zal ik me altijd blijven heugen. Zijn enthousiasme werkte zeer aanstekelijk en hij was benieuwd hoe het met de taal ging. Gebarentaal en turken-portugees was mijn antwoord en we lagen dubbel.  Cees ging daarna met vervroegd pensioen maar bleef op diverse plekken in Afrika en Azië (Engelse) les geven en sportactiviteiten begeleiden maar ook sportleiders ter plekke opleiden. 

 

Ik hoopte me vrij te kunnen maken voor de reünie van 75 jaar CIOS wat helaas mislukte. En daardoor ook geen ontmoeting met mannen als Cees die me altijd hebben gesteund, gestimuleerd en gemotiveerd. Dat is een extra reden dat  ik er bij een volgende reünie (in welke vorm dan ook) zeker bij wil zijn. Dan zal de naam Cees Versteeg zeker vallen. 

(Cees overleed begin October dit jaar en ik wilde eerder een IM schrijven. Toen ik een video zag op Facebook besloot ik mijn steekwoorden in dit stukje om te zetten)