Oud

Ik las iets over ouder worden.

Veel mensen zien er als een berg tegenop: ouder worden. Toch is het aan de orde van de dag.  Sterker nog, we accepteren het nauwelijks dat we al oud zijn. 

Laat ik voor mezelf spreken. Sinds mijn tienerjaren heb ik de gedachte om oud te worden van me afgezet. Mijn ouders werden immers ook niet oud (slechts 44 en 48 jaar) dus waarom zou ik wel oud worden. Trouwens de oude van dagen van toen, zij die in het bejaardenhuis woonden, waren amper ouder dan de leeftijd die ik nu heb bereikt: 64 jaar. Dus wat is oud?

Toch wordt je soms met de neus op de feiten gedrukt. Soms positief: “Oh, U ziet er helemaal niet zo oud uit”, als ik in Rio in de rij voor 60+ (idoso, ouderen) sta op het vliegveld. Maar soms ook iets minder. Een afwijzing voor een leuke baan omdat ik te oud ben. 64 is niet oud!! (Nader onderzoek wees uit dat ze een leeftijdgrens van 58 jaar hanteren in India voor een functie bij de overheid).

Mensen voelen zich jonger dan ze eigenlijk zijn, zegt emeritus hoogleraar psychologie Liesbeth Woertman.

Ze heeft zelf in haar nieuwe levensfase geen plattegrond. “……Dat is eng. Voor het eerst in mijn leven is mijn perspectief veranderd. De toekomst is korter geworden en ik hoef ook niet meer zoveel..… En … Dus zorg ik voor structuur, zonder dat ik mezelf voorbij loop…..” 

Om me heen vallen mensen weg en om heen ook weer anderen. Leven en dood voelen in de herfst nog meer verbonden. Ik denk aan mijn vader, mijn moeder, mijn broer, mijn tweede moeder en aan alle dierbaren. 

Zelf voel ik me, ik zeg maar een getal: 38, maar merk aan alles dat het niet zo is. Dat is soms ergerlijk. Vooral als het gaat om getallen (gewicht of iets als hardlopen en km/u). 

Als het gaat om gevoel is het makkelijker dat roep je dan op uit de kennisbank of bekijkt het vanaf het geheugenbalkon.

Maar de grootste confrontatie zijn wel de badkamerspiegels.

Dan voel ik me pas echt oud.