worry

Het is een schitterende zaterdagmiddag met een prettige herfstzon. Na een bezoek/bezichtiging aan Black Box 3 (lol) Meerzicht zijn we: de woestijntjes senior en ik, binnendoor met de grote bolide over de toeristische route naar Nienoord gereden. 

Het terras van het restaurant is open. Er staat wel een bord met de mededeling dat er geen lunch is vandaag. 

We nemen een tafeltje in de zon. De serveerster komt langs. Nee, er is helaas geen lunch. Ze zucht. Er staat wel een tafel met grote rechauds en ook soeppotten met daarnaast ook broodmanden. Ja dat wel, maar dat is pas vanaf half zes, verzucht ze, terwijl ze een lok achter haar oor steekt en en passant vertelt dat ze ook maar invaller is. V. merkt op dat het tafeltje naast ons aan de soep zit. "Maar dat zijn vaste gasten", serveert ze ons af. We nemen koffie met een appelpunt en K. een sapje. Als de bestelling door haar gebracht wordt is de namaak slagroom al half van het bordje afgedropen. Ik wijs op haar tatoeages: don't worry be happy, lees ik hardop. Daar zit een verhaal aan, zegt ze terwijl ze aanstalten maakt om weg te lopen maar draait zich om als ik vraag of ze dat verhaal wil delen. Ja ik had borstkanker vandaar het symbool met deze tekst, vertelt ze stralend.  Dankjewel zeg ik. Het is een mooie zaterdagmiddag.

Terug in Groningen gaan we nog een drankje doen in het Noorderplantsoen in plaats van ons huis op de Ebbingedwinger. Het zit binnen vol, het terras is tot de laatste stoel helemaal bezet en obers lopen af en aan. Als Lune (ik heb even haar naam gevraagd) ons komt bedienen vertelt ze lachend dat ze invalt als oproepkracht is ingezet op deze mooie dag en lacht, nee sorry,  er is geen bokbier. We bestellen een gewoon biertje met een gefrituurd hapje erbij. Het is een mooie zaterdagmiddag.

Don' worry be happy denk ik.