tele-foon

ik zit bij Starbucks op de bank en een bankje verder op strijkt een dame neer. Ze drinkt gulzig de koffie en begint te telefoneren. ik kijk even verstoord, langs een Argentijnse jongen die een videootje bekijkt met koptelefoon op, naar haar. ze is druk. gesticulerend en met het hele lijf in beweging. als diana aanschuift op mijn bankje is ook het geluidsniveau nog ophoog gegaan. na een paar minuten hou ik het niet meer en sta half op en zeg tegen haar: tele-phone. It is a telephone, you don't have to shout to cover the distance. Als ogen konden doden was ik verkoold geweest en ik ontvang ook nog een stomp van de elleboog van mijn betere helft. Doe niet Gerard. This is a public space, and if you don't like it it is your problem. I am alking to my mother, we have different rules here and this is my country. I live here too, is mijn antwoord en besluit het erbij te laten. Dat was niet erg netjes van je zegt Diana. Tsja. Het was wel rustiger daarna.