ochtend loopje

Ik liep hard langs de Hoornse Plas. Dat klinkt erger dan het is. Het was een looppasje waarbij ik het gevoel had dat het lekker en ook hard ging. Aan de horizon verscheen een prachtig ochtendrood. 

In de verte kwam een fietser me tegemoet. Ik liep lekker, tegen het verkeer in zodat ik niet uit het niets verrast kon worden door elektrische fietsen die langs zoeven. Het was een vrouw met een muts op (ik dacht: zo koud is het toch niet en ging even met mijn hand door het natte bezwete haar om mezelf te bevestigen) en  iets op de bagagedrager wat uitstak.

“Joehoe” hoorde ik toen ze  misschien dertig meter van me af was. “Joehoe, ik heb een tak bij me, pas op.” Ondertussen waren we elkaar al vervaarlijk dicht genadert. Ze bleef, muts op de wenkbrauwen, stug op de rechterhelft rijden van het fietspad. Ik moest in de berm om haar niet te raken. Keek haar na en zag een dikke afgezaagde tak op boven op de fietstassen liggen.

'Takkewijf', dacht ik nog. Maar de lucht was prachtig. Ik nam een foto. 

Het hardlopen mocht de naam niet hebben maar ik voelde me lekker.