Even stil

 Even stil.

 

“Even stil zijn”, klonk het voor het eten. Stil staan bij het feit dat er weer eten op tafel stond, danken voor de goede dingen. Een goed gebruik: bidden. 

Ik ben vaak even stil. Stil staan bij het feit dat niet alles aan mijn norm voldoet, dat niet alles maar normaal is of normaal gevonden moet worden. Soms valt mijn moment van stil staan samen met een ander of anderen. 

Zo stond een deel van de sportwereld in het begin van het jaar stil bij Kobe Bryant. De helikopter waar hij in zat verongelukte. Er zaten negen mensen in het vliegtuig, zoals coach Cristina Mauser, maar over die anderen leek iedereen zich minder druk te maken dan om Kobe en zijn dochter. 

 Christina Mauser was a basketball coach  at Mamba Sports Academy, where the girls Gianna Bryant and Alyssa Altobelli were part of the Los Angeles Lady Mamba team. Kobe founded the academy, named for his alter-ego, in 2018. Christina was also an assistant girls basketball coach at a private elementary school in Orange County, in addition to coaching at Harbor Day School in Corona del Mar.

 

In het midden van het jaar overleed Ekaterina Alexandrovskaya. Op 17 Juli sprong ze in Moskou uit het raam van haar flat van de zesde verdieping. Een naam die ik niet eerder tegen kwam maar door mijn betrokkenheid bij het kunstrijden op de schaats opeens mijn aandacht trok. Eerder waren er de schandalen in Frankrijk rond deze sport waarbij twintig coaches geschorst werden. Sexuele intimidatie met alle gevolgen van dien voor de jonge meisjes. Ekatarina zo bleek later leed onder haar sport waar de coaches, de jury maar ook het publiek hard oordelen over verschijning op het ijs. Alexandrovskaya liet een briefje achter. "Lyublyu (I love)." 

 

Net als heel veel vrienden ston ik stil bij de dood van een grote voetballer.

 

….Opeens is hij daar. Ik zie de metamorfose van dichtbij. Maradonna. Ik beb het vaker gezien. Bij artiesten die op het podium veranderen in performers. Bij sporters die op het wedstrijdterrein veranderen in kampioenen. Hij komt aangesjokt in Aspire outfit: blauw shirt en grijze broek. Leg blik. Bij het eerste veldje stop hij. Krijgt een bal aangespeeld en BAM! Daar is het voetbal dier. Hij dribbelt, hij dolt, hij jongleert en speelt. Kinderlijke blijheid met bal. Hij is een met de jonge Qatari. Ik schiet foto’s van vrienden en bekenden in de buurt van de superheld.

Als hij het veld afloopt verandert de tred. Het optreden is voorbij. Spotlight off. Hij verdwijnt als een dief in de nacht naar het vliegveld….

 

Ik snapte dat een collega protesteerde tegen zijn komst: geen voorbeeld voor de jonge jongens. Ik snapte de voetbaljournalisten die alles uit de kast trokken om met ronkende superlatieven zijn sportieve hoogtepunten te benoemen. Maar ik snapte niet dat in de Nederlandse stadions stil werd gestaan bij zijn dood. Zelf stond ik stil om naar mijn eigen verwondering te kijken.

 

Aan het eind van het jaar overleed er nog een coach. Een coach die achter de atleten stond. Met zijn kleine gestalte vaak ook letterlijk achter de atleten bleef staan. Dat zijn impact op de loopgolf, op diverse loopevenementen, op clubs als Groningen Atletiek, Team 4Mijl, ATC ’75 en Daventria, en op heel veel atleten van naam waar die van Gerard Nijboer het meest in het oog sprong , groots was bleef onopgemerkt 

Maar waar de hele sportwereld stil stond bij Kobe, waar de dood van de jonge Russin in de internationale sportkolommen verscheen en waar de hele wereld huilde om Maradonna, daar bleef het heel stil bij de dood van Arend Karenbeld. 

Ik stond er bij stil. 700 lezers op dit blog lazen mijn I.M..Ik verwonderde me over de stilte. Snapte niet hoe dit zo kon gebeuren.

De wereld, de sportwereld, de atletiekwereld draaide door terwijl de familie Karenbeld verdronk in stil verdriet.

Meer stilte:

50 - 45- 8 - 5 - 4-1 jaar

Pappa- Mamma- Rory - Janneke- Otto - Lillian 

 

 

Ik sta stil

 

Pijn van verlies.

Donkere leegte

Stil verlangen

Vergane glorie

Doodstil

 

Ik ben even stil.