dag III
De derde dag in Apeldoorn begon met de tweede dag van de zevenkamp. Jeff Tesselaar liet zien dat hij snelheid heeft gewonnen en na de 60 vlak ook op 60 horden een PR.
De meerkamp leverde uiteindelijk heel veel records op over de hele linie.
De meerkamp leverde uiteindelijk heel veel records op over de hele linie.
 | Sander Skotheim |  Norway | 6.93 | 7.95 | 14.39 | 2.19 | 8.04 | 5.10 | 2:32.72 | 6558 | AR, CR, WL |
 | Simon Ehammer |  Switzerland | 6.81 | 8.20 | 15.15 | 1.98 | 7.68 | 5.10 | 2:41.76 | 6506 | NR |
 | Till Steinforth |  Germany | 6.80 | 7.89 | 14.95 | 1.98 | 7.90 | 5.00 | 2:36.69 | 6388 | NR |
| 4 | Johannes Erm |  Estonia | 7.00 | 7.48 | 15.52 | 2.01 | 8.02 | 5.30 | 2:33.09 | 6380 | NR |
| 5 | Jente Hauttekeete |  Belgium | 6.93 | 7.30 | 14.98 | 2.07 | 7.95 | 5.10 | 2:39.82 | 6259 | =NR |
Tesselaar haalde een pr en landde op de negende plaats van de Nederlandse allertijden lijst met zijn score van 5948.
This heptathlon was as close to perfect as it can get. I maybe lost some points in the long jump compared to a proper jump. I feel like I can jump further than 7.95; but still it is not a miss. The heptathlon (and decathlon) is basically who can finish with the least mistakes. This weekend I feel like I made zero mistakes. Jumping 2.19 during a heptathlon is as fun as it can get. I struggled a bit in high jump this season: I hoped that with a good competition I could jump 2.14. But then the feeling just got better and better. It is just easier to perform when you have fun. Even the 1000m was fun with 200 metres to go. The few hours between pole vault and the 1000m were not fun: it was horrible, I really hated my life. But now I love it (laughs). At major competitions I have had a lot of silver medals. To finally get that gold is a special feeling. I knew I needed to beat Simon (Ehammer) by five seconds, so I thought running 2:35 would be enough. With 100 metres to go, I knew it was going to work. This gold means everything to me. I am really proud on myself, and I hope I can build on this experience and confidence.
Dan het springen.
Het lijkt mij dat Mihambo een beetje verzadigd is. De echte wil om te winnen was er niet echt en ze pakte brons mee. Dat straalde er wel af bij de winnares. De dochter van twee voormalige top springers (Fiona May ver/hss en Gianni Iapichino pols) wilde winnen en ook wilde Larissa haar moeder verslaan. Die won bij het EKi in Valencia 1998 met een afstand van 9m91. Daar deed zij drie centimeter bij voor het goud. Zilver was er voor de Zwitserse met een nationaal record Kalin sprong 6.90m. Hondema riskeerde alles, sprong ver maar ook ongeldig. Uiteinde was 6.50 van de twee geldige pogingen goed voor een zevende plaats.
Max Hess zette de boel bij HSS direct op scherp met een seizoen beste prestatie: 17m43cm. Pas in de vijfde poging ging de Italiaan Diaz daar boorbij met 17m71cm.
Polsstok vrouwen was nooit echt een wedstrijd en de favoriet Moser won met 4.80 terwijl routinier Sutej (1988) met 4.75 tweede werd.
Bij het hoogspringen mannen was alleen de winnaar van elite niveau. Doroshchuk sprong een foutloze wedstrijd met 6 geslaagde latpassages tot en met een persoonlijk record over 2m34m.
Ryan Clarke liep alert voorin en wist zijn halve finale zelfs te winnen, in een dik persoonlijk indoorrecord van 1.45.65. Samuel Chapple moest in de laatste ronde aan de bak en deed dat vol verve met een tweede plaats op de streep in 1.45.86. De finale is een prachtige beloning beide. Een tot dusver uitstekend seizoen, waarin Chapple drie Nederlandse records op zijn naam schreef op de 800, 1000 en 1500 meter
De laatste nummers waren ongemeen spannend voor de oranje supporters . Eerst op de sprint mannen waar Elvis Afrifa zich gedurende de dag steeds sneller had getoond met een serietijd van 6.63 naar 6.57 in de halve finale. In de finale kwam hij 3/1000ste te kort voor brons.
Toen de 400 meter met Lieke Klaver. Ze bleef koel kijken voor de race. Hield het koppie d’r bij in de laatste 100 meter. Zo kon ze winnen van de seizoenlijst aanvoerder Jaeger uit Noorwegen.
Of zoals Theo Danes dichtte
Hiep hiep hoera! Lieke Klaver wint goud
Ze was Jaegermeister:
IJs- en ijskoud
This heptathlon was as close to perfect as it can get. I maybe lost some points in the long jump compared to a proper jump. I feel like I can jump further than 7.95; but still it is not a miss. The heptathlon (and decathlon) is basically who can finish with the least mistakes. This weekend I feel like I made zero mistakes. Jumping 2.19 during a heptathlon is as fun as it can get. I struggled a bit in high jump this season: I hoped that with a good competition I could jump 2.14. But then the feeling just got better and better. It is just easier to perform when you have fun. Even the 1000m was fun with 200 metres to go. The few hours between pole vault and the 1000m were not fun: it was horrible, I really hated my life. But now I love it (laughs). At major competitions I have had a lot of silver medals. To finally get that gold is a special feeling. I knew I needed to beat Simon (Ehammer) by five seconds, so I thought running 2:35 would be enough. With 100 metres to go, I knew it was going to work. This gold means everything to me. I am really proud on myself, and I hope I can build on this experience and confidence.
Dan het springen.
Het lijkt mij dat Mihambo een beetje verzadigd is. De echte wil om te winnen was er niet echt en ze pakte brons mee. Dat straalde er wel af bij de winnares. De dochter van twee voormalige top springers (Fiona May ver/hss en Gianni Iapichino pols) wilde winnen en ook wilde Larissa haar moeder verslaan. Die won bij het EKi in Valencia 1998 met een afstand van 9m91. Daar deed zij drie centimeter bij voor het goud. Zilver was er voor de Zwitserse met een nationaal record Kalin sprong 6.90m. Hondema riskeerde alles, sprong ver maar ook ongeldig. Uiteinde was 6.50 van de twee geldige pogingen goed voor een zevende plaats.
Max Hess zette de boel bij HSS direct op scherp met een seizoen beste prestatie: 17m43cm. Pas in de vijfde poging ging de Italiaan Diaz daar boorbij met 17m71cm.
Polsstok vrouwen was nooit echt een wedstrijd en de favoriet Moser won met 4.80 terwijl routinier Sutej (1988) met 4.75 tweede werd.
Bij het hoogspringen mannen was alleen de winnaar van elite niveau. Doroshchuk sprong een foutloze wedstrijd met 6 geslaagde latpassages tot en met een persoonlijk record over 2m34m.
Ryan Clarke liep alert voorin en wist zijn halve finale zelfs te winnen, in een dik persoonlijk indoorrecord van 1.45.65. Samuel Chapple moest in de laatste ronde aan de bak en deed dat vol verve met een tweede plaats op de streep in 1.45.86. De finale is een prachtige beloning beide. Een tot dusver uitstekend seizoen, waarin Chapple drie Nederlandse records op zijn naam schreef op de 800, 1000 en 1500 meter
De laatste nummers waren ongemeen spannend voor de oranje supporters . Eerst op de sprint mannen waar Elvis Afrifa zich gedurende de dag steeds sneller had getoond met een serietijd van 6.63 naar 6.57 in de halve finale. In de finale kwam hij 3/1000ste te kort voor brons.
Toen de 400 meter met Lieke Klaver. Ze bleef koel kijken voor de race. Hield het koppie d’r bij in de laatste 100 meter. Zo kon ze winnen van de seizoenlijst aanvoerder Jaeger uit Noorwegen.
Of zoals Theo Danes dichtte
Hiep hiep hoera! Lieke Klaver wint goud
Ze was Jaegermeister:
IJs- en ijskoud
Comments