een mooie dag
Een mooie dag om even stil te staan in Stellenbosch. Waar vanochtend de bergen nog door laaghangende bewolking uit het zicht waren zijn ze nu prachtig gekleurd te zien. Uitzicht over het dal waar ik vanochtend liep. Het dal wat niet zo diep leek toen ik er naar toe liep en terwijl de plaats waar ik keek plots erg hoog lag toen ik tegen de berg op terug moest. Tijd om te denken en lekker te in gedachten te lopen.
Ik dacht aan mijn trimdames in Nederland. Jarenlang was het de DOL en later de WOL. Donderdag-/Woensdag-Ochtend Loopgroep.
In die jaren maakte ieder van ons wel wat mee. En naast het jaarlijkse uitje en de traditionele Sinterklaasviering leerde je iedereen wel een beetje kennen. Gekker was dat ik ook de partners of de kinderen leerde kennen. Zonder ze ooit ontmoet te hebben kwam hun leerweg, ontwikkeling en carriere voorbij. De mannen van de vrouwen heb ik bijna geen van allen ooit gezien. Behalve Jan heeft ook niemand ooit meegelopen. Maar iedere training was er wel iemand aanwezig in de gesprekken die in de wandelpauze, of soms onder een uitleg, de aandacht opeiste.
Na mijn vertrek is er regelmatig mailcontact en zo bleef ik dus ook op de hoogte van het wel en wee van Theo. Liefkozend door Els Theodorus genoemd. In de afgelopen weken bleven de mailtjes opgewekt van toon maar het was duidelijk dat het hele lichaam van Theo in een razend snel tempo verkankerde. De foto met Kerst waar het trio Volkerijk lachend op staat is eigenlijk ontzettend treurig. Het is voor alle betrokkenen duidelijk dat dit de laatste Kerst is die ze samen doormaken. Theo heeft een rode puntsmuts op. Theo die kranten spelde en altijd van doen en laten in de sportwereld op de hoogte was en via Els daaover dan weer vragen stelde.
Nu is Els dus alleen met haar zoon Erik. Het Duo Volkerijk is gescheiden door de dood van Theo. Er blijven twee mensen achter die de naam van Theo dragen. Wat ze doorgemaakt hebben is voor geen mens voor te stellen. Je weet het maar je weet nooit de werkelijke impact. De strijd die ze samen gestreden hebben heeft zijn sporen nagelaten.
Ik weet dat de WOL-dames hen zullen steunen. Dat Els straks weer meeloopt en Theo dus ook. Want ze weten veel van elkaar en ze zullen elkaar helpen waar ze helpen kunnen. En Els zal alle steun nodig hebben om weer energie op te doen en door te gaan. Dat gaat lukken want we kennen Els allemaal om haar doorzettingskarakter.
Ik denk dus aan mijn loopgroepje. Aan de dames die op mijn 40 jarig jubileum waren en ook bij mijn afscheid. Ik denk aan het Hoofddorpse bos en zie de heuvels rond Stellenbosch. Niets is wat het lijkt en tijdens het lopen verschuift het perspectief.
Kom op dames!
Lieve Els, heel heel veel sterkte!
Als ik terig ben in Doha zal ik jullie fotomapje weer met een andere blik bekijken.
Morgen is het woensdag............
Ik dacht aan mijn trimdames in Nederland. Jarenlang was het de DOL en later de WOL. Donderdag-/Woensdag-Ochtend Loopgroep.
In die jaren maakte ieder van ons wel wat mee. En naast het jaarlijkse uitje en de traditionele Sinterklaasviering leerde je iedereen wel een beetje kennen. Gekker was dat ik ook de partners of de kinderen leerde kennen. Zonder ze ooit ontmoet te hebben kwam hun leerweg, ontwikkeling en carriere voorbij. De mannen van de vrouwen heb ik bijna geen van allen ooit gezien. Behalve Jan heeft ook niemand ooit meegelopen. Maar iedere training was er wel iemand aanwezig in de gesprekken die in de wandelpauze, of soms onder een uitleg, de aandacht opeiste.
Na mijn vertrek is er regelmatig mailcontact en zo bleef ik dus ook op de hoogte van het wel en wee van Theo. Liefkozend door Els Theodorus genoemd. In de afgelopen weken bleven de mailtjes opgewekt van toon maar het was duidelijk dat het hele lichaam van Theo in een razend snel tempo verkankerde. De foto met Kerst waar het trio Volkerijk lachend op staat is eigenlijk ontzettend treurig. Het is voor alle betrokkenen duidelijk dat dit de laatste Kerst is die ze samen doormaken. Theo heeft een rode puntsmuts op. Theo die kranten spelde en altijd van doen en laten in de sportwereld op de hoogte was en via Els daaover dan weer vragen stelde.
Nu is Els dus alleen met haar zoon Erik. Het Duo Volkerijk is gescheiden door de dood van Theo. Er blijven twee mensen achter die de naam van Theo dragen. Wat ze doorgemaakt hebben is voor geen mens voor te stellen. Je weet het maar je weet nooit de werkelijke impact. De strijd die ze samen gestreden hebben heeft zijn sporen nagelaten.
Ik weet dat de WOL-dames hen zullen steunen. Dat Els straks weer meeloopt en Theo dus ook. Want ze weten veel van elkaar en ze zullen elkaar helpen waar ze helpen kunnen. En Els zal alle steun nodig hebben om weer energie op te doen en door te gaan. Dat gaat lukken want we kennen Els allemaal om haar doorzettingskarakter.
Ik denk dus aan mijn loopgroepje. Aan de dames die op mijn 40 jarig jubileum waren en ook bij mijn afscheid. Ik denk aan het Hoofddorpse bos en zie de heuvels rond Stellenbosch. Niets is wat het lijkt en tijdens het lopen verschuift het perspectief.
Kom op dames!
Lieve Els, heel heel veel sterkte!
Als ik terig ben in Doha zal ik jullie fotomapje weer met een andere blik bekijken.
Morgen is het woensdag............
Comments