schoolbank liefde

Natuurlijk had ik graag Lupko Ellen de schuld gegeven. Hij sleepte me mee naar de dorpen rond Groningen en beschreef het Groninger landschap in winterse tinten. Grijs grauw voornamelijk. Prachtige Groningse (thriller)schrijver. Maar het was veel banaler. Mensenlinq de site met overlijdensberichten zette me op het spoor. Anders was N. nooit zo maar opgedoken. Ik herkende de naam en maakte de connectie nadat ik op de digitale snelweg links en rechts had ingehaald. Opeens was het urgent: wat zou die N. doen. Dat de Top2000 te horen was maakte het opeens dichtbij: tweede helft zeventiger jaren. Opeens was ik terug in de gebouwtjes met vissennetten, kleine schemerlampen en bedompte geur gemengd met goedkope parfum en aftershave. Gebouwen van de padvinderij die hielpen de weg te vinden onder losse bloesjes, of gebouwen bij de kerk die meer ondeugd en dwaallichten opriepen in het donker dan deugd of geloof, hoop en liefde. De namen van enkele meisjes kwamen direct boven maar N. was daar niet bij. Die kwam ook later hield ik me zelf maar voor. Eerst waren D. en later H. maar ik was ook in de ban van Phebe en Sandra, de donkere dames, op de HAVO. Dat ik veel optrok met A. en later op een soort schoolreisje nog met J. zoende maakte het er niet duidelijker op. (J. zag ik later nog een keer in het winkelcentrum “Je bent nog steeds een lekker ding”, lachte me zette ze me zo op het verkeerde been en ging weer haar weg) Was het heel veel later? Ik woonde al in Aduard en er kwamen verschillende meiden door de straat gefietst en een enkele belde gewoon aan om te vragen of “ die jongen” ook nog weer mee deed met volleyballen. Eentje bleef hangen maar haar naam ben ik vergeten. Ik heb me de hersenen afgelopen weken over haar naam gepijnigd maar het komt niet boven drijven. Maar het was niet N. De muziek dan? Meestal is dat wel een kapstok.Queen,

Got no feel, I got no rhythm// I just keep losing my beat// I'm ok, I'm alright//Ain't gonna face no defeat…

.. Dan maar op Nights in white satin of op Fire van de Pointer Sisters lekker slijpen. Natuurlijk was het ook de tijd van Paradise by the dashboard lights. Ik herinner me de break in het nummer waar het stukje van de honkbalwedstrijd de boventoon voert (met de bekende Phil Rizzuto). Dat ging veel verder dan de zuurtje verkering met Janneke, of de stille aanbidding van Geertje ja zelfs verder dan het tweede honk met Dea. The suicide squeeze is on!

Here he comes, squeeze play It's gonna be close Here's the throw, Here's the play at the plate.

Een kleine drie weken zat er tussen mijn mailjte en haar reactie daarop. Ze schreef dat de conversatie toch bepaalde gevoelens opriep en dat wilde ze niet. Want, en nu komt het, N is nog steeds heel gelukkig getrouwd. Tsja. Wat moet ik daarmee. Ik kan van alles vertellen over gelukkig getrouwde vrouwen waar ik gelukkig het bed mee heb gedeeld maar dat leek met niet de best manier. Het mailcontact is inmiddels dus verbroken.

Holy cow, I think he's gonna make it

Maar ik kan het niet maken. Het lukt niet. Ik probeer dus al weken het gevoel van die tijd op te roepen en zelfs met de Top2000 lukte het niet dus nu voer ik een verlorens strijd. De liedjes zitten in mijn hoofd maar het gevoel lukte niet. Sorry N. Ik zal je niet meer met gevoelens lastig vallen.