time stood still

De tijd stond even stil.

Het gesprek kwam op meneer Vos. Een van ons hield het hoofd een beetje schuin( zoals de oud directeur van de Mavo altijd deed, ook tijdens de lessen Frans) en : “telefoon….telefoohoon” ten teken dat de telefoon ging. “Die ging dan niet”, riepen we in koor.
Ik zat met vier dames op het terras van de Drie Gezusters op de Grote Markt van Groningen. De zon scheen volop en het was behaaglijk. In de auto had ik me voorbereid op deze ontmoeting met Radio Tien GOLD. Gouwe ouwe uit de jaren zeventig die ik letterlijk mee kan zingen. Allemaal uit de Mavo en Havo tijd.

Zou ik Aagtje herkennen? Ze stuurde een berichtje dat we elkaar sinds het examenfeestje niet meer hadden gezien. Ik zag haar voor me met witte haren en een vers gedraaide drum tussen de vingers.
Of Liesbeth Braaksma? Ze had een sportieve foto op FB maar hoe was dat ‘in het echt’. Ik zat met de lessen aardrijkskunde achter haar en Trinet van Geel.
In het voorjaar was had ik een min of meer toevallige ontmoeting gehad met mijn achternicht Lien. Die was geen spat verandert. Nog altijd expressief en explosief.
Dea dan? Mijn verkering tijdens de MAVO examen periode. Tsja ze zou wel niet meer in zeer strakke jeans en een spijker hesje komen. Maar hoe zou ze er uit zien?
We gingen zo ongeveer alle klasgenoten en/of jaargenoten langs. Eigenaardigheden, anekdotes en rariteiten. De docenten ook natuurlijk. Wat was het een ‘simpele’ tijd geweest. Alles zag er eenvoudig uit, de samenleving nog verzuild, we maakten lol en doorliepen het middelbaar algemeen vormend onderwijs op onze sloffen.
We waren zenuwachtig geweest, bekenden we elkaar. Allemaal. Zouden wel matchen, hadden we elkaar wel iets te vertellen, hadden de jaren geen gat geslagen?
Moesten we Nederlands of Gronings met elkaar praten? Was er onuitgesproken verleden?
Nu ik in Rio woon voel ik soms letterlijk en figuurlijk een afstand. Maar nu voelde het als thuiskomen. Weet je dat niet? Het antwoord wachtten ze niet af en legden me dan haarfijn uit hoe het zat. De zin, ja dat was er vroeger niet kwam daarbij heel vaak langs. Die straat, die was er vroeger niet. Hij was ziek, maar dat zei je vroeger niet. Even een whatsapp-je met het thuisfront, nee dat had je vroeger niet. Maar onze ouders die waren met 55+ al echt oud, dan zijn wij nu toch een stuk jonger en dynamischer. Spraken we elkaar moed in terwijl oude foto’s van hand tot hand gingen. We maakten een soort van otofoto op de panorama stand maar ik miste de helft. Mislukt dus.
Afsluitend een pizza. Want de tijd is voorbij gevlogen: vier uur kletsen aan een stuk om veertig jaar te vullen. Ook het heden over ex-en, kinderen en kleinkinderen komt aan bod. Leven en dood ( er zijn al enkele ex klasgenoten overleden o.a.: Nanning Bouwman, Koos Bult , Alma Smit).



Ik fiets naar huis. Net als toen. Nu van de Stad naar de Mannewiek. Net als toen van Siddeburen naar Slochteren. Tijd voor bezinning. Het was erg leuk. Super gezellig en ook nog ontspannend. En Dea? Ja Dea is nog steeds Dea. Mooie blauw grijze ogen en sproetjes op de neus. Dat blijft mooi. De tijd stond even stil.

Net als het liedje time stood still van bad english (1991) maar met onmiskenbaar de sound van de Babys uit de late jaren zeventig.

......

You turned around and looked at me
And paradise was there
Baby I remember the way you took my hand
Yesterday
Time stood still
As we walked into the night together
The memory is locked in our hearts forever\

......