wennen-verwennen-gewend
Hoe je het ook wendt of keert, het gevoeld verwend te worden is nog wennen. Net een week in Nederland en nog steeds niet het gevoel helemaal geland te zijn. Zal nog even duren tot ik weer helemaal gewend ben.
Toen de wielen van het toestel de Aalsmeer baan raakten leek alles heel vertrouwd. Het uitzicht wijds en de lucht grijs. Natuurlijk was de bagageafhandeling vlot en was ook onze vriend C. stipt op tijd.
Maar nu na een volle week meedraaien in Nederland is er nog steeds verwondering. Op zich niet zo heel vreemd. Ik ben immers al ruim tien jaar in het buitenland woonachtig en de momenten tussendoor waren steeds een soort vakantie. Met het bijbehorende gevoel. Toerist in eigen land. Verwend worden door de omgeving. Of door het Noorderplantsoen met Noorderzon.
Soms zijn het hele kleine dingen. Bijvoorbeeld hoe snel een rij een in de supermarkt gaat. Of, ook al zo snel, hoe de betaling wordt verwerkt. “U kunt al pinnen hoor!” heb ik al een paar keer mee gemaakt. Of als ik dan mijn pincode had ingetoetst, dromerig om me heen ging kijken (want dat duurt immers ‘uren’ voor een transactie is goedgekeurd, zeker in Brazilië) ik al tot spoed gemaand werd door de caissière die me de bon al in de hand duwde terwijl ik nog twijfelde of ik wel de juiste cijfercombi had getoetst. Dus gewoon op het apparaat leggen en geen code is nog sneller bij kleine boodschapjes. Joh , dat dat allemaal kan.
De lucht. Ja de lucht is ook anders dan aan de Copacabana. Het is “fris”. Ik ruik de natuurlijke omgeving met gras, hooi, bomen maar ook gier, bloemen en, natuurlijk, de regen. (Maar waar is de zee?)
De lucht. Met de wolken. Nog niet een dag was hetzelfde. Wat zeg ik, nog geen uur. De was buiten, snel weer naar binnen en kijk daar is de zon, toch snel weer naar buiten. Op de fiets weg met wind tegen, even winkelen en weer buiten komen om te ontdekken dat het helemaal dicht getrokken is, de wind gedraaid wat betekent dat we extra hard moeten trappen om voor de bui binnen te zijn en snel alle ramen dicht moeten doen. (Toch maar een weekend Schier boeken nog met mien lutje laiverd)
Toen de wielen van het toestel de Aalsmeer baan raakten leek alles heel vertrouwd. Het uitzicht wijds en de lucht grijs. Natuurlijk was de bagageafhandeling vlot en was ook onze vriend C. stipt op tijd.
Maar nu na een volle week meedraaien in Nederland is er nog steeds verwondering. Op zich niet zo heel vreemd. Ik ben immers al ruim tien jaar in het buitenland woonachtig en de momenten tussendoor waren steeds een soort vakantie. Met het bijbehorende gevoel. Toerist in eigen land. Verwend worden door de omgeving. Of door het Noorderplantsoen met Noorderzon.
Soms zijn het hele kleine dingen. Bijvoorbeeld hoe snel een rij een in de supermarkt gaat. Of, ook al zo snel, hoe de betaling wordt verwerkt. “U kunt al pinnen hoor!” heb ik al een paar keer mee gemaakt. Of als ik dan mijn pincode had ingetoetst, dromerig om me heen ging kijken (want dat duurt immers ‘uren’ voor een transactie is goedgekeurd, zeker in Brazilië) ik al tot spoed gemaand werd door de caissière die me de bon al in de hand duwde terwijl ik nog twijfelde of ik wel de juiste cijfercombi had getoetst. Dus gewoon op het apparaat leggen en geen code is nog sneller bij kleine boodschapjes. Joh , dat dat allemaal kan.
De lucht. Ja de lucht is ook anders dan aan de Copacabana. Het is “fris”. Ik ruik de natuurlijke omgeving met gras, hooi, bomen maar ook gier, bloemen en, natuurlijk, de regen. (Maar waar is de zee?)
De lucht. Met de wolken. Nog niet een dag was hetzelfde. Wat zeg ik, nog geen uur. De was buiten, snel weer naar binnen en kijk daar is de zon, toch snel weer naar buiten. Op de fiets weg met wind tegen, even winkelen en weer buiten komen om te ontdekken dat het helemaal dicht getrokken is, de wind gedraaid wat betekent dat we extra hard moeten trappen om voor de bui binnen te zijn en snel alle ramen dicht moeten doen. (Toch maar een weekend Schier boeken nog met mien lutje laiverd)
Zo verwonder ik me nog steeds om alle stoere vrouwen. Stoer? Ja ze fietsen met frisse blos op de wangen, kort geknipte haren en met grote wenkbrauwen. Ik hoor je denken: nou en? Nou dat is niet een beeld wat ik de laatste tijd voor ogen had. Alles super feminiene….. Het duurde even voor ik het door had dat de afmaker vooral de wenkbrauwen betrof. De Braziliaanse vrouwen (en mannen) besteden heel veel tijd aan hun uiterlijk en epileren dat het een lieve lust heeft. Dat valt me nu dus extra op. Mevrouw Lenting attendeert mij er op dat een manicure/pedicure in Nederland ook wel erg duur is, maar dit terzijde.)
En dan.
Al drie keer een ijsvogeltje gezien. Prachtig.
Maar zo klein, in vergelijk met die in de botanische tuin van Rio. Binnenkort maar eens de Hortus bezoeken. Je bent ten slotte toerist in eigen stad.
Geen tv. Die houden we er nog even in. Het nieuws gewoon weer uit de krant peuteren bij een cappuccino. Heerlijk op 'fietse' naar Groningen en bij Doppio bijtanken. Heerlijk.
Genoeg binnen gezeten. Er op uit. Het Groninger laand: Stad en Ommelaand trekt. Lopen, fietsen en kanoën.
En dan.
Al drie keer een ijsvogeltje gezien. Prachtig.
Maar zo klein, in vergelijk met die in de botanische tuin van Rio. Binnenkort maar eens de Hortus bezoeken. Je bent ten slotte toerist in eigen stad.
Geen tv. Die houden we er nog even in. Het nieuws gewoon weer uit de krant peuteren bij een cappuccino. Heerlijk op 'fietse' naar Groningen en bij Doppio bijtanken. Heerlijk.
Genoeg binnen gezeten. Er op uit. Het Groninger laand: Stad en Ommelaand trekt. Lopen, fietsen en kanoën.
Comments