een echte atletiek liefhebber

IM Koos van der Bunt.

De eerste najaarsbuien jagen over de dijk. Het water donker met hier en daar witte koppen. We staan even stil. Een felle opklaring drijft snel weg en een donkere lucht neemt haar plaats over.

Zijn dat soort mannen er nog wel? Dat is de vraag die ons bezig houdt.

Aanleiding om even stil te staan bij de vraag is de mededeling dat Koos van der Bunt (88) is overleden.

We: Charles, Peter en Wigert, herinneren ons afzonderlijk een persoon die ons in aanraking bracht met atletiek. Ik denk aan notaris De Nijs. Eigenhandig regelde hij dat we konden trainen bij de voetbalclub na een schouwwedstrijd atletiek met sprint, verspringen, balwerpen en een 1000 meter.  Dus mocht ik als runner-up naar de atletiektraining bij De Woldstreek onder leiding van toptrainer Jaap Smit. Later reed de notaris, grote luxe wagen en met leren handschoen, ons naar wedstrijden in Drachten of Groningen.

Peter vertelt dat hij op de brug stond te kijken bij de Plassenloop en dat Koos van der Bunt hem aansprak om niet alleen te kijken maar ook eens mee te doen. Op een weilandje waren de eerste trainingen van Sportclub Reeuwijk. Een club waar Koos alle functies wel heeft ingevuld of haar heeft vertegenwoordigd in verschillende geledingen van de atletiekunie. Mede daardoor werd hij later benoemd tot lid van Verdienste van de AU.

Zijn dat soort mannen er nog wel vragen we elkaar. Zoals we bij alle grote clubs uit de jaren zeventig/tachtig wel kennen: Unitas, V&LTC, GVAV Rapiditas, AV Haarlem, AVN, AAC . Mannen die voor maar ook boven de groep stonden, het bestuur organiseerden, in het district een rol speelden, commissies bemanden soms ook in de jury d’appel zaten. Ze zijn er niet meer. Nu is dus ook Koos van de Bunt dood. Typisch iemand die ook in dat rijtje paste. Erelid inmiddels bij de club maar nog steeds betrokken bij de organisatie van wedstrijden die hij zelf ooit bedacht zoals de Plassenloop

Peter komt nog met een speciale anekdote. "Bij de jeugd waren ook langere crossen en dan was van der Bunt ‘jachtmeester’. Hij liep dan op kop van het veld en bepaalde het eerste deel van de loop het tempo. Daarna mochten we los", of zo herinnert Peter zich, die keer dat hij mee mocht rijden naar het NK in Zeist.

Ik vertel dat Koos en Ellen bij ons in Doha logeerden. Ellen was in functie bij de anti-doping en Koos was support. Ze vertelden over vakanties, fiets tochten en kampeerplaatsen. Diana had grote en kleine handdoeken voor beide in de badkamer gelegd. Bij het ontbijt krijgen we de mededeling dat de natte handdoek in de wasmand ligt. “We drogen ons met kamperen ook altijd eerst met de handen en dan even nawrijven met de handdoek dus we hebben maar één gebruikt”.  Het kamperen herinneren Wigert en ik ook nog wel. Ze stonden met z’n tweeën op dezelfde camping bij de WK Stuttgart. In zo’n klein tentje dus. Volgens mij zelfs op de fiets gekomen. Zoals ze ook naar Noorwegen reden.

Altijd in een blauw colbertje, met koud weer een trui er onder, altijd een praatje en met het kenmerkende snuiven door de neus na een vraag. De afgelopen jaren zijn wij zoals we nu op de dijk staan door de atletiekwereld gereisd. Een reis die alleen maar dankzij mensen als Koos van de Bunt gemaakt kan worden.

De bui barst los. Maar verderop schijnt alweer de zon. Zo verandert het seizoen. Zo schuiven de panelen. Het leven staat niet stil.

We lopen even alleen verder. Maar de gedachten zijn bij Koos van der Bunt. Atletiekman in hart en nieren. Een echte liefhebber is niet meer.