bip bip

Morreu nesta tarde de sábado de carnaval Alfredo Jacinto Melo, emblemático dono do bar Bip Bip, na Rua Almirante Gonçalves, em Copacabana, reduto do samba e da boemia carioca há mais de meio-século (o'globo)

Op het onooglijke pleintje zitten de hele dag wel mensen op een bankje. Zonder vaste woon- en/of verblijfplaats. Vaak onder invloed van drank of drugs. Dicht bij de Caixa, de bank zodat vragen om geld makkelijk is.

’s Avonds zit er voor een onooglijk barretje een man aan een tafeltje. Hij is altijd bezig met iets. Waarmee? Geen idee. De tafel is vol met boeken, papieren en een schriftje voor de consumpties. Achter in staat een koelkast. Aan de muur een enorme verzameling kranteartikelen en foto’s. Muzikanten.

Die schuiven in de loop van de avond aan. Tafeltjes staan buiten op de stoep. De man met de grijze baard, de eigenaar van Bip Bip regelt alles met harde hand. Alles behalve de muziek. Die wordt gemaakt door de muzikanten. Vaak door hele bekende carioca maar ook (inter)nationale sterren van de samba en jazz.

Diana en ik liepen langs als het te rustig of te druk was. Meestal het laatste. Te rustig was het bijna nooit, maar dan was er ook geen muziek. Een keer vierde ik mijn verjaardag daar. Met z’n tweeen bij dit beroemde cafe.

De eigenaar is dood. Benieuwd hoe het met dit monument afloopt.

In a city where confrontation (at least outside of football matches) is avoided as much as possible, the attitude of Bip Bip owner Alfredo is refreshing. Dare to make too much noise during one of the frequent rodas de samba and incur a bearded scowl and very public chastising, for here, as the plastic pavement-side table and chairs attest, the music takes centre stage. Inside there is literally room for the table at which the musicians sit, a large refrigerator (from which you help yourself to beer and Alfredo instictively keeps tally of who has had what), and perhaps standing room for six or seven people. ...... (rio guide)