stil
Stil.
Waarom wil je die dooie mee? Ja Amsterdamse humor, je moet er maar tegen kunnen. Ik nòg maar een keer uitleggen dat die stille jongen, een oud tienkamper, geen dooie pier was maar steeds weer talenten naar voren schoof en daarom een kans verdiende in het project coach de coaches. Zo kreeg ik alsnog de stille kracht Winfred Peeters mee als assistent bondscoach. Ik had hem daarvoor leren kennen als leergierig trainer en met gedegen kennis maar... een leiding gevende rol bleek toch niet zijn sterkste punt. Niet zijn ding: op de voorgrond. Nee, hij was beter in één op één en meer op zijn plek bij zijn cluppie PEC1910 in Zwolle.
En, nee toen hij zelf nog meerkampjes draaide en zijn beroemde opa naar de baan kwam om hem aan te moedigen was hij ook al niet uitbundig. Pakte zijn hoogte puntjes mee op de eerste dag, net als zijn grootvader Wim Peeter (oud nederlands record houder hinkstap sprong) met het springen: ver en hoog.
Hij had daar gevoel voor (CR bij de jongesn A/B:13.83 in 1980) en ook gevoel mee als er atleten waren die het wilden leren. Zo bleven we vaak met zijn tweeën over langs de baan om onze atleten op de baan het uit te laten vechten. Het mooiste was dat natuurlijk bij Indoor Zwolle. Met geweldige strijd tussen Rik Gussinklo en de gebroeders Ootjers.
Wat later verloor ik van hem wel eens een onderlinge 'wedstrijd' tussen wat jonge coaches (ergens aan een bar met gerstenat) als we de puntenscore van de meerkamp moesten voorspellen en een collega de naam "het puntenboekje" kreeg. In die tijd trainde hij ook Sophia. Dat was ook gelijk weer een voorbeeld van een typische Winfred atlete. Rustig type op de baan maar vaak wel met wat onrust op de achtergrond. Dat plooide hij dan op zijn manier een streek het glad, poetste de sterke punten op en je zag de atleet in kwestie groeien.
Via een omweg kreeg ik ook te maken met een parel van de PEC1910 opleiding: Ludrick. Een grossier in clubrecords in alle leeftijdsgroepen en een echte allrounder. Een topper in spe en Winfred wist dat ook. We overlegden samen. Toen kwam ik er ook achter dat het een piekeraar was. Iemand die lang over problemen na dacht en dan niet snel een beslissing nam. Ludrick Berrenstein koos voor duidelijkheid maar kwam niet echt tot zijn recht in de nieuwe trainingsgroep. Winfred benaderde mij of ik hem niet op wilde vangen. Als duo Penotti gingen Berrenstein en Altena over de baan in de Algarve.
Toen Esmee Kamphuis in Amsterdam ging studeren had Winfred al met de moeder gesproken. Hij wist (als docent lichamelijke opvoeding) als geen ander dat moeders belangrijk zijn bij de het maken van keuzes. Esmee kende ik al van de centrale trainingen dus dat liep makkelijk door. Samen met Yvonne scheurden ze met een sponsor auto langs de atletiekbanen. Samen bij AAC trainen, bij de Spartaan, op de baan in Haarlem en in de duinen bij Kraantje Lek.
Op de bruiloft van Kelly was Winfred er ook. Haar aanstaande echtgenoot en mijn toekomstige zwager en, ook oud meerkamper, Jonathan Huisman trainde (af) in Zwolle.
Winfred had hem al eerder ingefluisterd, bij de eerste kennismaking, dat hij te maken kreeg met de beroemde broer van Kelly. Dat was dus lachen. Die herinnering werd onder het genot van bier nog wat aangedikt. Tegelijkertijd schoof Winfred een atlete naar voren die wel bij mij wilde trainen in Brazilië. En zo kwam er opnieuw iemand uit de stal van Peeters bij mij terecht. De blonde Lieke Bakker die met haar krachtige lijf en kapsel opviel tussen mijn donkere atletes in het Powerade team.
Tussendoor kreeg ik in het buitenland een decennium lang updates uit Liederholthuis over de verbouwingen op de boerderij, de ontwikkelingen in district Oost, vakantieplannen maar ook over lichamelijke klachten en onverklaarbare vermoeidheid. De laatste berichten al weer geruime tijd terug toen het werken op en rond de atletiekbaan was afgebouwd, de golfmomenten steeds onregelmatiger werden. De stilte die om Winfred heen hing als warme jas werd killer. Het atletiekbloed stolde, de geest van de meerkamper versaagde en het lichaam protesteerde.
Winfred Peeters zal door velen herinnerd worden om zijn typerende manier van coachen en zijn grote betrokkenheid. Geen 'dooie', nee een hele grote stille kracht. Stoïcijns: armen over elkaar en bak koffie in de hand. Jarenlang de passie voor atletiek doorgegeven. Ik heb een paar namen genoemd maar de lijst is lang. Peeters, het was een voorrecht om je gekend te hebben. Rust in vrede grote atletiekvriend.
Comments
Inderdaad om stil van te worden.
Eerst moest ik even nadenken toen Martine dit bericht verstuurde, "Ken jij deze man"?
Tot dat ik jouw verhaal begon te lezen en de puzzelstukken op zijn plaats begonnen te vallen.
Inderdaad een stille Willy, maar wel iemand die respect afdwong met hoe hij was.
Nog steeds heeft hij die respect en heeft daar nog niks aan afgedaan maar alleen maar bij gekregen.
We doen hem eigenlijk nog te kort, of als ik voor me zelf spreek veel te kort, vooral in die tijd van de wedstrijden.
Of ik nu denk aan de meerkampen, nk's of indoor Zwolle was het persoon die er altijd was.
Ik ben zelf nog een weekje met zijn clubje atleten in Zweden geweest bij een wedstrijd in Helsingborg meen ik.
Waren altijd leuke atleten in zijn club, kan ze wel vergelijken met de westfriezen maar dan vanuit het oosten deslands.
Zegt eigenlijk wel genoeg over hem, een leuke persoon ontmoet in de regel ook leuke mensen en verzamelt deze om zich heen dat deed hij.
Daarnaast zelf ook nog actief geweest van die tijd weet ik natuurlijk iets minder.
Bij deze momenten koester je vrienden en de momenten uit het verleden die je hebben gevormd tot wat je nu bent en leeft.
Het was misschien op dat moment allemaal normaal, uiteindelijk is het iets bijzonders geweest en Winfred heeft daar zeker een steentje aan bijgedragen.
Laten we hem dankbaar zijn.
Liefs Jorg
Erik de Bruin