Op reis

Zoals gebruikelijk, zo langzamerhand, was de start hectisch. 

Pas op het laatste moment een ticket. Het arriveerde na middernacht.

Gelukkig was mijn vlucht pas rond lunchtijd.

Er was geen pickup service geregedl en dus een uber gepakt.

Een hele relaxte chauffeur. Dacht ik.

Voetje over de knie en met een hand sturen.

Hij bleek echter geen engels te kunnen lezen of begrijpen.

Miste de afslag op de randweg.

Omrijden via een ingewikkeld route, zodanig dat ik hem met de routeplanner moest helpen.

Miste bijna de terminal, wilde me toen afzetten bij 4 ipv 2, stopte nog een keer bij 3 en moest ik hem overreden om nog een stukje door te sturen.

Gelukkig dus op tijd vertrokken en ook nog tijd op het vliegveld om wat te werken. Want ondanks dat het weekend was gaat ook het werk gewoon door. De meeste wedstrijden zijn immers ook in weekenden. 

Uiteindelijk vertrokken we, ook dat lijkt normaal op Riadh, te laat.

Maar wel een rustige vlucht.

eenmaal aangekomen op de, voor mij nieuwe luchthaven van Doha (was er nog maar 1x eerder) was het een heel eind lopen naar de douane. een kleine training van dik 15 minuten. Ik had me niet hoeven haasten want een hele lange rij voor de douane. Was ik eindelijk aan de beurt moest ik een verzekering laten zien. Ziektekosten verzekering vraag ik. ja. laat ik mijn internationale bewijs zien. nee moet eentje van de Qatari lijst zijn. dus terug naar boven om de verzekering van 50 QAR aftesluiten. terug in de rij. want toen ik de rij passeerde en alleen het emailtje met de bevestiging liet zien, kreeg ik een boze blik en terug in mijn hok......uiteindelijk duurde het meer dan anderhalf uur van landen tot buiten staan. Klaar voor de paardensport: concours hippique.