IM Jan Roelfsema

De eeuwige estafette*.

 

Het is haast niet meer voorstellen maar ik doe een poging. Stel een middelgrote stad in het Westen van Nederland heeft een sportpark met een atletiekbaan waar drie verschillende atletiekverenigingen hun basis hebben. Met dat gegeven in gedachten kun je wellicht ook nog wel bedenken dat iedere vereniging een voorzitter moet hebben. Maar dat drie voorzitters zo verschillend kunnen zijn die ik in 1987 aantrof tart iedere verbeelding. De voorzitter van de vrouwen vereniging: atletiek moeder de sporten afgekort ATMODES was Baltien de Wit. Een sportieve kordate vrouw, die stevig leunde op de voorzitter van de mannen tak.  Die voorzitter van de mannen vereniging: AV Haarlem, was Joop van Drunen. Een spin in het web van de atletiek op regionaal en landelijk niveau, die regeerde met straffe hand op sportpark Pim Mulier. Rest nog de derde voorzitter. Een aimabele persoon, met pijp, afkomstig uit de voetbal, die als betrokken ouder de voorzitters hamer met zwier hanteerde. “Het is toch onvoorstelbaar dat wij niet kunnen samenwerken Gerard”, hierbij keek Jan Roelfsema schalks over zijn brilletje en begon zijn pijp te stoppen. Een teken dat er meer achter deze schijnbaar losse opmerking stak. Zijn postuur stond in geen verhouding tot zijn statuur als people-manager. 

Jan Roelfsema was in eerste plaats vader. Hij keek samen met zijn vrouw trots naar de verrichtingen van hun zoon Willem die met achteloos gemak de speer weg zwiepte met een ongebruikelijke uitvoering van de kruispas: achterwaarts, tijdens de afsluitende wedstrijd van het jaar, beter bekend als d’Onderlingen. (Hij ging evenwel ook naar voetbal, cricket en hockey). Dat hij als voorzitter aanwezig was bleek wellicht uit het feit dat hij met iedereen een praatje maakte en zich door de voorzitter van de technische commissie liet vergezellen. De voorzitter TC kreeg van hem de opdracht om met mij te gaan praten. Jac van Nisselroy zat daar een beetje me in de maag want ik gaf training bij ‘de concurrent’ aan de A/B jongens en verspringsters van Atmodes. Een grote kans op heibel in de tent. 

Het sollicitatie gesprek verliep prettig en ik kreeg daarna een kennismakingsgesprek met Jan Roelfsema. Over de toekomst van de atletiek in de regio Kennemerland en de rol die KAV Holland daarin zou kunnen hebben. Sterker nog hij wilde dat de club zou promoveren en op senioren niveau ook vertegenwoordigd zou zijn op het Nederlands Kampioenschappen. In zijn ogen moest het anders dan onder Jan Lips, die naar Canada zou vertrekken en er moest ook serieus werk worden gemaakt van wedstrijden. ‘Prima dat we een gezellige vereniging zijn maar er moet wel op niveau gepresteerd worden’ gaf hij me mee. 

Joop was niet blij dat ik vertrok. Baltien zag de bui een beetje hangen dat een aantal dames wellicht zouden overstappen. Maar een van de eerste atleten die overkwam was een jongen van de onder 20 lichting die ik nog kende van de AV Haarlemmermeer: Walter Kruk. Die trok vervolgens ook het niveau van de andere jongens mee omhoog. Zo was de opgaande lijn van het eerste jaar gelijk doorgetrokken en stond de KAV Holland met een vertegenwoordiger op een Europees Jeugd Kampioenschap. 

Onder de bezielende leiding van Jan Roelfsema kwam de hele vereniging tot bloei. De trainers kregen een vergoeding, er waren bijscholingen, er werd geld vrij gemaakt voor aanschaf van materiaal, trainingsuren werden uitgebreid en nog veel meer. Want het was nog steeds gezellig, de  aankleding kleurrijk, de feesten beroemd. Dat kon alleen maar omdat meneer Roelfsema naast zijn drukke baan ook druk bezig was met de mensen in de club. Hij gaf leiding maar nam ook deel. Was er bij voor en tegenspoed om atleten te steunen. Kwam als support bij wedstrijden maar bleef op de achtergrond. Was bij trainingen maar stond ook achter de bar. Leidde de club maar met oog voor verenigingen in buurt. 

In een dikke vier jaar zorgde hij er voor dat de hele club een transformatie had ondergaan. Er was een doorstroming in commissies, er waren oud gedienden die weer betrokken werden en er waren ook prestaties. KAV grossierde in medailles bij jeugd en senioren. Er sneuvelden Nederlandse records en waren atleten op internationale top toernooien. Roelfsema glom van trots. 

De geest van die tijd leeft nu verder in de prestaties van de atleten van nu. Kinderen van de jeugd van toen. Op het bord met clubrecords staan ouders en hun kinderen. Een eeuwige estafette. Atleten die allemaal meneer Roelfsema kenden. Toen als vader van Willen en nu als Opa van Doris en Jules. Willem Roelfsema is de huidige voorzitter, in de geest van zijn vader: verbinden, veranderen en meedenken.  

Ik ben blij dat ik met Jan Roelfsema dit alles heb mogen mee-maken in de meest ruime zin van het woord. Een ere voorzitter met een warm hart voor de mens achter de atleet. 

De estafette gaat door.

De pijp is uit. 

RIP Jan Roelfsema.

*De eeuwige estafette is een organisatievorm waarbij er continuïteit in beweging is door x+1. Is er bijvoorbeeld een 4x100 dan zijn er vijf lopers. De inkomende loper kan dus altijd het stokje doorgeven aan iemand van het team en heeft rust terwijl de anderen lopen. Door te spelen met samenstelling van de groep, de loopafstanden en het parcours ontstaat er een samenspel tussen coach en atleten en atleten onderling.

Damesploeg met ploegleiding: ank de jong, anton Bussemaker en Cees Roosen met voorzitter Jan Roelsema.