leerzaam ritje.

 

De 'taxi' van de baas liet even op zich wachten. "Half uurtje en dan gaan we naar de compound, als je mee wilt rijden". Dat half uurtje werd een uur en dat was me te lang wachten. Ik besloot om een Uber te boeken maar ook daar was er een lange wachttijd. Dan maar proberen om langs de weg een taxi te krijgen. 

Op de parkeerplaats van het bowlingcentrum toetert een automobilist. Raampje naar beneden. Waar naar toe? Ik noem de straat en het herkenningspunt: ziekenhuis Suleiman Habib. Okay, is het antwoord. Hoeveel vraag ik. Wat je kunt missen is zijn antwoord. Ik stap in. 

Een magere man met keurig gewassen maar oude kleding zit achter het stuur. En lichte broek met scherpe vouw en een wit hemd met wat rafels bij de manchetten.Knokige vingers omklemmen het stuurwiel. Hij rijdt voorzichtig.  Zijn Engels hapert maar is meer dan gemiddeld. Natuurlijk komt het gesprek op het gegeven: waar kom je vandaan. Hij komt uit de oostelijke provincie, uit de buurt van Dammam. Zijn vrouw is overleden aan kanker, de dochters zijn de deur uit. Hij werkt in de bouw. Is er geen werk bij jullie? vraagt hij. Al zijn spaargeld is opgegaan aan de ziekenhuiskosten van zijn vrouw. En nu is zijn salaris al een half jaar niet betaald. Er is geen geld. Daarom maar als wilde taxi wat geld verdienen. 

Ik vraag nog een keer waar hij vandaan komt want hij liet vallen dat hij Palestijn is. Of in ieder geval hij heeft een Palestijns paspoort. Hij is geboren en getogen in Khobar. De regio waar ook Aramco zit. Maar met zijn studie chemical engineering komt hij daar niet binnen. Saudi nationals only. Hoewel hij dus in Saudi geboren is, nog nooit een voet in Palestina heeft gezet, maar afstamt van een gevluchte Palestijn heeft hij een Palestijns paspoort. 

De macht van een papiertje. Ik voelde het voor het eerst toen ik Qatar werkte. We hadden atleten die net als deze man geboren en getogen waren in het land, on ons geval Qatar. Maar uit Somalië, Palestina kwamen. Geen paspoort. Reispapieren die over de hele wereld met argwaan worden bekeken. Ook mijn collega uit Oezbekistan had voor bijna alle reizen een visum nodig. Kostbare en tijdrovende bezigheid om het iedere keer te moeten regelen. 

Ik prijs me rijk met mijn Nederlandse paspoort. Ik betaal de man meer dan de Uber me zou kosten. Hopelijk helpt het hem om in ieder geval vandaag goed te eten. Want ook dat is de laatste jaren duurder geworden voor hem.

Een leerzaam ritje al met al. Tel je zegeningen, wees blij met wat je hebt en koester je reisdocument uit ons kikkerlandje.