gebruiken

mixed grill 

wat vooraf ging.

Het is donderdag en na een drukke week zijn we iets eerder thuis dan gebruikelijk. We appen en besluiten samen te eten bij het Turkse restaurant. Een geliefde plek van ons. 

Ik kijk op de app van de bidtijden die ik op de telefoon heb geïnstalleerd. Als we om zeven uur afspreken zijn we op tijd. 

We rijden iets eerder weg van de compound en zien mannen terug lopen na hun bezoek aan de moskee voor het gebed van half zeven: Maghrib. 

Als we willen parkeren op het rijtje voor het restaurant, doemen twee biddende figuren in het schijnsel van de koplampen op. Een man en een vrouw hebben hun kleedje naast de vrachtwagen aan het eind van de parkeerplek gelegd. Ze hebben hun eigen ritme. Hij blijft steeds iets langer staan en zij blijft iets langer knielen. Als ze klaar zijn, brengt de man zijn rechter hand naar zijn hart en buigt. 

Eenmaal binnen nemen Esa en ik de tijd om bij te praten en ondertussen een vruchtensap, water en een broodje naar binnen te werken. Dan bestellen we de mixed grill en als die op tafel komt dimmen de lichten. Het avondgebed komt er aan. Als de gordijnen dicht gaan, ten teken dat je niet meer binnen kan komen en er ook niet meer besteld kan worden komt er een berichtje van Andres binnen: Dinner tonight?

Ik stuur terug dat we bij de Turk zitten. Hij appt de bestelling:range/mango drink,  cheese bread and half chicken, door.

Helaas. Het personeel heeft zich terug getrokken om te bidden: Asr.

Als Andres even later komt, doet een van de obers, na mijn vriendelijke verzoek, open. We hebben tijd. 

De rituelen van het bidden. Ze breken het ritme maar bepalen ook de gang van zaken. Niet meer overal zo strikt. Maar in dit restaurant respecteren we de gebruiken. 

Terwijl onze borden worden afgeruimd, eet Andres en praten we bij over het leven in de zandbak.