DOL op Sint

Het begon met enthousiaste ouders. Dus de kinderen gingen sporten en de ouders konden eigenlijk niet achter blijven. De mannen sloten aan bij de loopgroep ’s avonds en de vrouwen begonnen met een apart groepje op de donderdagochtend. . Maandag wasdag, dinsdag lastig, woensdag een halve dag, vrijdag boodschappen dus bleef donderdag over: Donderdag Ochtend Loop-groep. Eerst de kinderen naar school en aansluitend dan een uurtje sporten in het Haarlemmermeerse bos. Na verloop van tijd kwamen er andere niet ouders van kinderen op de atletiekclub bij. En nog later was er niemand meer met kinderen op de atletiek. Het groepje stond wel bij het trainingsoverzicht maar kwam misschien een keer per jaar op de atletiekbaan. Op het laatst gingen we naar de woensdagochtend. Maar al die tijd, meer dan 25 jaar waren er nog dames van het eerste uur. Een gemeleerde groep met onder meer: een kleuterleidster, een boerin , en partner van een kleine zelfstandige. Dat groepje ontwikkelde een eigen cultuur. Met eigen-aardigheden, met eigen-wijsheden, met tradities ook maar ook met delen van lief en leed. Er ontstond er een wandelochtend die door een van de leden werd voorbereid. Zo was er een paddenstoelenwandeling; die uitgroeide tot een soort ontdekkingstocht welke later dan met de kleinkinderen ( ja de dames werden oma’s) werd gelopen. En er was tijd voor een DOL-letje: Sinterklaas. Dat beperkte zich niet tot December. Het hele jaar door kwam het wel ter sprake. In de groep was Marti degene die tijdens het hardlopen steeds zaken uitrekende. Dus die wist hoeveel keer trainen het nog was tot we DE verjaardag konden vieren. Dan was er Hermie die ons steeds herinnerde aan wat voor leuke dingen je wel niet kon kopen, zou kunnen kopen, gekocht zou kunnen hebben voor ons afgesproken bedrag van 2,50. Of Carla die zo vaak het leukste cadeau in de wacht sleepte met het spel. Het spel dat door Lies was ingebracht. Natuurlijk was het Els die dan regelde hoe het dit jaar zou gaan. Coby wist ons steeds te verbazen met herinneringen van vorige edities. Marianne was van de organisatie want afentoe sloten dames aan, vielen weer af of verhuisden of wisten nog niet van “onze” feesten en uitjes.. Om niet iedereen op kosten te jagen werd het spel ieder jaar ergens anders gespeeld en nam iedereen ook iets mee. Chocomelk, speculaas, slagroom, koek enz.. Het spel was uitgespreven op een rol behang en kon ook worden geleend om met het gezin te spelen. Zo hebben we heel wat afgelachen. Het begon meestal al na zomervakantie. Op wat voor dag valt Sinterklaas, Marti? Dat was het startschot voor een estafette van bijdragen door het najaar heen. Als de aanbiedingen weer eens weer werden besproken kwam ook: “wat je allemaal wel niet kan kopen voor…..2,50” van Hermie langs. Na de herfstvakantie werd dan afgesproken bij wie er dit jaar gefeest zou worden. Dan moest er dus ook een keer weer geloot worden en dan kon de zoektocht beginnen. Soms had ik stiekem al iets eerder uit een krantje met aanbiedingen gekocht of op een rommelmarkt. Wie neemt wat mee? Thermoskannen met choco, bekers met slagroom, trommels met zoetigheid. Natuurlijk op de dag zelf sloffen mee en een droog shirt. Dan was het zo ver na de training met z’n allen in kolonne naar een huis in een van de nieuwbouwwijken in Hoofddorp. En klokslag 10 uur was er dan een Sinterklaasliedje te horen uit de luidspreker waar we dan hard mee meezongen. Het spel was met doorschuiven van cadeaus, opschuiven in rangorde, uitpakken van de cadeaus, ruilen met degene links of rechts van je enzovoort. Dus kwam de mok drie keer voorbij, was er weer een lekker dingetje uit de wereldwinkel, zat er iets in een verdacht uitziend pakje en was ook altijd wel iets waar je bij dacht: wie zou dat nou gekocht hebben. Na de koffie, de choco met slagroom, de banketletter en andere lekkernijen had iedereen een cadeautje en was het al weer bijna twaalf uur. De trainingen daarna hoorde je soms dan waar iets gekocht had of wie wat had ingepakt. Dus werd Hermie weer geplaagd met je allemaal wel niet voor die rijksdaalder kon kopen. Als er soms aan mij gevraagd word wat ik mis uit Nederland dan komt dit soort momenten bovendrijven. Niet Nederland op zich maar wel de Nederlandse mensen en hun typische Nederlandse activiteiten. Met de laatste jaren steeds hitte in December is het winterse gevoel er niet maar koester ik de warmte van de vriendschap van de WOL-groep.

WOL-groep deelnemers Sinterklaas in 2004