IM

Het ongelooflijke bericht uit Lisse: de dood van Rory, heeft me de hele week bezig gehouden. Ik schreef in een opwelling een stuk op deze webstek. Deze werd, mede door de verwijzingen op Facebook en Twitter, binnen zeer korte tijd meer dan vier honderd keer gelezen. Op verzoek van de familie, via De Spartaan gemeenschap, trok ik dit stuk in. Ik ontving via mail en andere berichten heel veel reacties. Ongeloof, sprakeloos en verdriet, waren de kernwoorden. Met Diana heel veel gesproken. Via vrienden ontving ik veel steunbetuigingen maar ook aanvullende informatie. Gisteren was de crematie en ondertussen is het terug geplaatste stuk al weer meer dan vijfhonderd keer gelezen. Het blijft vreemd om te vernemen dat men met tranen in de ogen mijn stuk leest. Maar het geeft wel de emotionele lading goed weer. Dat in de toespraak mijn naam genoemd werd doet me goed. De aanleiding van deze toespraak is er echter een om nooit te vergeten. Duidelijk maken en laten blijken maar nog meer: zeggen dat je van iemand houd is een les voor mij.

(raam in de kathedraal van petropolis/Rj/brazilie) Gisteren zaten Diana en ik om 13.00 uur in de kathedraal van Petropolis. Een prachtige oude kerk met mooie gebrandschilderde ramen. Ver weg van Nederland maar in gedachten in Leiden (plaatselijke tijd vier uur). Bij iedereen die betrokken was. Rory heeft een prachtig afscheid gekregen. Stoer met zijn zwaard voor de borst zonder bang te zijn voor de vrijheid. Dank voor al jullie hartverwarmende berichten en reacties. Bij het feest van het licht, Kerstfeest 2013, zal ik meer dan ooit denken aan hen die in deze donkere dagen het extra zwaar hebben.