tied

 “..Een  leven met tijd, het is wel even wennen-hoelang duurde zoiets wel niet…” Verzuchtte Peter Middendorp in zijn column die ik op zondagochtend onder ogen krijg. Twee gedachten vechten, tegelijkertijd, om voorrang: Heremientied, is de ene. De ander is: “kwait nait wa’k t’eerst of leste doun zal.”

Het is net op een moment dat ik me afvraag wat doe ik met mijn tijd. Opeens is de tijd opgelost in een groot niets. Niets doen terwijl ik de afgelopen maanden die tijd juist nodig had. Sterker nog, die tijd gebruikte om te schrijven en te tekenen. Tijdelijk, hoop ik,  even niet. 

Het wennen aan een andere tijd. Gewennen of juist ontwennen. Ik weet het even niet. Hoelang duurt zoiets wel niet? 

 

De tijd dat de seizoenen regeerden. Poaske-pracht tot eerappel-vekansie. Tijdperk van de korte broek. Begin en eind van de borstrok. Duidelijk. 

Of de tijd dat je niet wist dat als je sliep het donker was. Op bedde en van bedde oaf ’t was altijd licht.Je wist niet beter. Dat simpele gevoel had ik ook toe ik jaren terug een meerkamp wedstrijd begeleiden in het midden van Finland, midden in de zomer. De tijd van midzomernacht. Zie je wel dacht ik toen, het bestaat de lichtheid van het bestaan. Slapen gaan, onder een katoenen lakentje en op je buik in slaap vallen en ‘sochtend een kwijlplek op je kussen het enige merkteken is van de nacht.. Het laken ligt nog zonder kreukels. Slapen zoals slapen moet zijn.

 

Al vaker heb ik iets geschreven over het uitkijken naar eten. De eerste sla, de eerste aardbeien, de eerste aardappelen of  d’eerste krudoorns, Je raakt nu van slag want er is het hele jaar door wel iets in een ‘verkeerde’ tijd. Maar het vervelende is nog wel dat het ook niet klopt. Qua smaak bedoel ik dan. De echte frisheid ontbreekt zoals bij de sla die je eerst had uitgezaaid, uit gezet onder glas, en in vochtige grond had zien groeien. De speciale ‘vroege’ zomerkoninkjes op een beschuitje met een korreltje bruine suiker. Ga zo maar door.

Zoals Mungo Jerry doorjengelt in je hoofd over Summertime.

 

Kist wachten? Is ook een uitdrukking die je in de tegenwoordige tijd bijna niet hoeft te bezigen. Want iedereen is druk druk druk. Niks om handen maar altied drok. Niemand wil wachten, niemand maakt tijd. Gain ain kent eem wachten. Je moet agenda’s naast elkaar leggen, alles afspreken, plannen zodat er tijd gemaakt moet worden.  Ik verbaas me daar over. Net als over het feit dat een schoolvriendin blij meldt dat ze naar Bruce Springsteen gaat…..volgend jaar zomer! Ik weet nog niet eens wat ik deze zomer ga doen bedenk ik me. Tijdsdruk. “kwait nait wa’k t’eerst of leste doun zal.”

 

 

Zo voelt het een beetje de laatste weken. Niet dat er druk is maar we maken ons druk om het feit dat er ‘niks’  gebeurd op het werk. Heremientied was een kreet die ik heel lang hoorde als Heren-mien-tiet, als of het om tieten ging. Maar het was meestal een zucht van verlichting of soms ook verbijstering. Als er iets mis ging of mis dreigde te gaan bij mijn oom en tante  in huis.

Ik beluister bij mezelf de kreet omdat er van alles om me heen gebeurd waar ik met verbazing naar kijk (als ik even afstand neem). Ik doe daar dan ook druk aan mee, als onderdeel van het geheel, tot ik even afstand neem. Maar dat neemt dan direct de tijd in die ik normaal aan iets anders kan besteden. Daardoor schiet mijn creatieve vrijetijdsbesteding er bij in. Dieverdoatsie is eem vot.

 

Er is een andere regelmaat: alle dagen is het heet (het verschil tussen 40, 42 of 45 voel ik niet het is gewoon HEET) de oproepen tot gebed vanuit de moskee schuiven met stand van de zon maar dat is voor mijn gevoel minimaal. In de supermarkt zie ik al maanden dezelfde soorten groenten en fruit. Pas als ik de etiketten bestudeer zie ik het verschil in landen van herkomst. De witte disdasha van de mannen, gemaakt van katoen, is zomer en winter gelijk, slechts de hoofdoek verschilt van materiaal. 

 

Ik zucht met de schrijver, FCMM fan en zoon van een Blokker filiaal houder, Peter Middendorp in de Volkskrant mee: Een  leven met tijd, het is wel even wennen, hoelang duurde zoiets wel niet.